Argentinië en Chili - 2008

Week 1 - Buenos Aires en Iguazu

25 t/m 31 oktober 2008

 Al snel na onze eerste verre reis in 2002 hadden we, na het doorbladeren van de zoveelste  prachtige reisgids, bedacht dat we graag eens naar Patagonië wilden. Het enige nadeel was dat het in dat gedeelte van de wereld in onze zomervakantie winter is. Geen ideale periode om er rond te reizen dus. Enige mogelijkheid was dan nog de kerstvakantie. Nadeel hiervan was echter weer dat twee weken nogal kort zijn om zoveel interessante dingen in zo'n groot gebied te gaan bezoeken. Toen werd besloten om te gaan proberen om buiten de normale vakanties een periode naar Zuid-Amerika te vertrekken. Zomaar onze baan op zeggen en vertrekken was toch iets te avontuurlijk en onbetaald verlof was toch wat aan de prijzige kant. Spaarverlof bleek uiteindelijk de oplossing. Per week een uur, onbetaald, meer werken en aan het einde van de periode alle gespaarde uren in één keer opnemen. Petra mocht maximaal vier jaar sparen bij de Zorggroep en Tim moest minimaal vier jaar sparen. Na het raadplegen van de kalender en de vakantieperiodes, werd besloten om eind 2008 op pad te gaan. De gespaarde uren waren helaas net niet genoeg om ook nog de herfstvakantie erbij te pakken maar met 9 ½ week nemen we ook genoegen. Beide werkgevers gingen akkoord met onze plannen en na het afhandelen van alle verplichtingen, konden we na zes jaar voorbereiding dan eindelijk op pad.

Zaterdag 25 oktober 2008                                                  Madrid, 23.30 uur

Vrijdagavond hadden we via de website van Iberia online ingecheckt dus we wisten al dat we mee mochten. Na een bezoekje aan de familie Simons konden we dan ook met een gerust hart naar bed. Hanny had weer haar gebruikelijke waarschuwende woorden, dus Tim weet weer dat hij goed op Petra moest passen. Nieuw was deze keer dat hij ook goed op zichzelf moest passen. Gelukkig heeft hij daar Petra voor bij zich.
Na een prima nachtrust waren we vanmorgen om een uur of negen op om de laatste werkzaamheden in en rond het huis te doen. De badkamer werd nog even gepoetst, de laatste wasmachine was werd opgehangen en de bakken met vorstgevoelige planten werden in de garage gezet. Tim is nog even naar het dorp gereden om wat extra euro's voor onderweg te pinnen en uiteindelijk stond om kwart over twee de taxi voor de deur. Eerst werd nog even een worstenbroodje gegeten en om kwart voor drie werden we door Herman en Angelien naar het vliegveld gereden. De rit naar Amsterdam verliep zeer voorspoedig en om kwart voor vijf werd afscheid genomen.

Helaas was de balie voor het inleveren van de bagage nog in aanbouw (of verbouw) dus moesten we gewoon bij de standaardbalie onze tassen inleveren. De gewichten van de tassen verbaasden ons. 23,5 kg en 17,4 kg was toch iets anders dan we thuis op de weegschaal gemeten hadden. Na het afgeven van de bagage konden we snel door de controle en hebben we eerst nog wat boeken en tijdschriften ingeslagen. Bij slecht weer hoeven we ons nu niet te vervelen.

Na een portie kipnuggets met frietjes hebben we ons bij de gate voor de raam neergezet en hebben we gewacht tot er een vliegtuig kwam. Dit liet nogal een tijdje op zich wachten. Uiteindelijk kwam het om zeven uur aanrijden. Toen was al duidelijk dat we niet helemaal op tijd gingen vertrekken. Uiteindelijk was de vertraging bij vertrek maar dertig minuten. Dat vonden we eigenlijk niet zo erg want dat betekende dat we in Madrid minder lang zouden hoeven te wachten. Daar was de piloot het echter niet mee eens. Blijkbaar had hij vanavond nog een afspraakje want hij zette er flink de vaart in. Binnen twee uur stonden we in Madrid al weer op de grond; vijf minuten voor op schema. Onderweg kregen we niets te eten of te drinken. Het was er wel, maar je moest er voor betalen. Drie euro voor een blikje drinken, zes euro voor een sandwich en twee euro voor een bekertje thee vonden we toch iets te veel van het goede.

In Madrid waren we snel uit het vliegtuig en de transfer van terminal 4 naar terminal 4S verliep zonder problemen. Met een onbemande trein werden we in drie minuten naar de andere kant van het vliegveld gereden. Daar werden onze paspoorten en boardingpassen gecontroleerd en toen stonden we weer in een winkelcentrum. Daar hebben we eerst een hapje gegeten en vervolgens zijn we op zoek gegaan naar wat parfum voor Petra. Het “bolletje” NOA waar ze naar op zoek was, hebben we helaas niet  gevonden. Het zal wel te goedkoop zijn.

Nu zitten we in een hele grote vertrekhal te wachten tot ons vliegtuig naar Buenos Aires vertrekt en we kunnen gaan slapen.

Zondag 26 oktober 2008                                                     Buenos Aires, 20.30 uur

Het vliegtuig dat ons naar Buenos Aires moest brengen, vertrok voor de afwisseling eens precies op tijd. Het geplande slapen bleek echter toch wat lastiger. Hoewel we meteen de ogen dicht gedaan hebben toen we eenmaal aan boord waren, konden we die na een half uurtje weer open doen. Toen was het namelijk etenstijd. Hoewel het voor ons eigenlijk gewoon 02.00 uur was, was het hier in Buenos Aires pas 21.00 uur en dus etenstijd. We kregen een bakje met rijst, ondefinieerbare kip en worteltjes geserveerd. Daarbij werd een zure tonijnsalade geserveerd en een toetje dat smaakte naar bitterkoekjes. Op zich best te eten. Omdat we ons van het ontbijt niet te veel voorstelden, besloten we het maar op te eten. Een verstandige keuze bleek 's morgens.

Al snel na het eten gingen de lampen uit en konden we gaan slapen. Er werd ook wel een film vertoond maar omdat de monitor die het dichtst bij was alleen wintersport (=sneeuw) vertoonde, hadden we een verrekijker nodig om iets te kunnen zien op het scherm vijftien meter verderop. Slapen bleek deze keer eens  te lukken. Het blijft natuurlijk altijd behelpen in zo'n touristclass vliegtuigstoel, maar naar omstandigheden hebben we allebei redelijk goed geslapen.

In de loop van de ochtend werd het ontbijt geserveerd en dat was maar magertjes. Eén minibroodje, twee plakken kaas en twee plakken ham om op het broodje te doen, een muffin en een halve perzik uit blik moesten ons genoeg energie geven om het eerste deel van de dag door te komen. Dat is eigenlijk prima gelukt. Na een probleemloze vlucht landden we om kwart over negen plaatselijke tijd op Ezeiza-airport in Buenos Aires. De douaneformaliteiten werden moeiteloos afgehandeld en onze tassen kwamen al snel op de bagageband voorbij. Voor de zekerheid hebben we alvast 50 euro gewisseld. Wel niet tegen de meest gunstige koers, maar dan heb je in ieder geval alvast wat geld.

Toen we eenmaal buiten het douanegebied waren, vonden we al snel iemand met een bordje met daarop “Tango Paradise – Tim Schreurs”. Deze chauffeur bracht ons snel naar zijn auto. Onderweg moesten we weer verschillende andere chauffeurs afwimpelen.

De rit naar de stad verliep erg soepel. Het was erg rustig op de weg, dus het schoot lekker op. De chauffeur probeerde een gesprekje aan te knopen maar hij bleek alleen Spaans te spreken. Toen bleek al snel dat Tim’s Spaans na drie jaar Volksuniversiteit toch nog niet zo geweldig was. De conversatie bleef dus beperkt tot wat korte uitwisselingen van eenvoudige zinnetjes.

Aangekomen bij het bed-and-breakfast werd afgerekend met de chauffeur (daar kwamen de gewisselde pesos mooi van pas !!) en daarna werden we door het kamermeisje naar boven gebracht. Het Tango Paradise B&B is op de tweede verdieping van een groot gebouw. In het trappenhuis is nog een ouderwetse, open liftkooi en alle deuren zijn voorzien van degelijke sloten die ook altijd op slot zitten. Eenmaal boven mochten we in de salon plaatsnemen en werd thee met gebak geserveerd. La señora Maria was nog onderweg dus we moesten een uurtje wachten. We werden prima verzorgd. Er werd zelfs vers sinaasappelsap geperst omdat we aan moesten sterken na een nacht in het vliegtuig.

Toen señora Maria eenmaal was gearriveerd, werden we meteen wegwijs gemaakt in Buenos Aires. We kregen een kaart en ze vertelde waar we zoal naar toe zouden kunnen. Ook heeft ze nog voor ons naar het vliegveld gebeld om te informeren naar de vertrekplaats van de vlucht naar Iguazu. Het Aeroparque Newberry wordt namelijk verbouwd en zou gesloten zijn. Volgens de informatie moest het vanaf maandag 01.00 uur weer open zijn. We moesten na tien uur nog maar eens bellen.

Onze kamer is klein maar schoon. Je ruikt de chloor waar de badkamer mee is schoongemaakt. We hebben eerst een uurtje op bed gelegen en het thuisfront op de hoogte gesteld van onze veilige aankomst. Dat was deze keer eens heel goedkoop. Via de draadloze internetverbinding die we hier hebben konden we via de laptop en het programma Skype voor ongeveer een kwartje zo’n tien minuten bellen. Dat kostte in China met de GSM toch gauw twintig euro.

Na een uurtje gerust te hebben, zijn we op pad gegaan. Vlak bij het B&B vonden we een Citi-bank waar we konden pinnen. In tegenstelling tot de berichten op een aantal internetforums konden we veel meer dan driehonderd pesos per keer pinnen. Voorlopig hebben we dan ook genoeg cash.

Vervolgens zijn we over de Avenida Corrientes naar de grote Obelisk gewandeld. Na een fotostop ging het verder naar het Plaza de Mayo. Daar dachten we eerst in een demonstratie terecht te komen maar bij nadere inspectie bleek het toch meer om een feestelijk (kerkelijke?) optocht te gaan. Wat er nu precies gevierd werd, is ons nog steeds niet duidelijk. Op het plein hebben we nog wat foto’s gemaakt van het Casa Rosado (het presidentiële paleis) en daarna zijn we verder gewandeld naar San Telmo.
Dit is een van de oudste wijken van de stad en er staan nog veel oude gebouwen. Het is een beschermde wijk dus vind je er nu veel restaurantjes, antiekwinkels, tangobars e.d. Op zaterdag en zondag is het er extra gezellig want dan is een grote straatmarkt met allemaal verkopers van dingen. Wat voor dingen? Vooral zelfgemaakte dingen. Een hele hoop kitsch bij elkaar dus. Daar tussendoor allemaal muzikanten, levende standbeelden, tangodansers en wagentjes met popcorn en vers sinaasappelsap. Al met al een leuke wijk om eens een uurtje in rond te dwalen.

Toen we uiteindelijk bij de volkswijk La Boca uitkwamen, hebben we eerst een paar broodjes en drinken gekocht en daarna zijn we langzaam aan de terugweg begonnen. Het was lekker weer om te wandelen. De luchttemperatuur was zo’n 22 graden maar met de zon die uitbundig scheen was de gevoelstemperatuur toch snel dertig graden. We kwamen er dus zelfs van aan het zweten.
Op de terugweg hebben we nog ergens een netwerkkabel voor laptop gekocht want je hebt natuurlijk niet altijd draadloos internet. Na ook nog wat drinken te hebben ingeslagen, hebben we ons teruggetrokken op onze kamer om nog wat te rusten en onze bagage opnieuw in te pakken. Alleen de dingen die we in Iguazu nodig hebben, gaan in de handbagage, de rest blijft in Buenos Aires.

Nu is het tijd om nog even te gaan douchen en dan gaan we eens kijken of ze ons nog ergens wat te eten willen geven.

Maandag 27 oktober 2008                                      Puerto Iguazu, 22.40 uur

Vlak bij ons B&B vonden we gisteravond in een zijstraatje een klein doolhofje met allerlei winkeltjes en restaurantjes. Daar hebben we onze eerste Argentijnse biefstukjes gegeten. Niet de grote lappen vlees die we op foto’s gezien hadden, maar gewoon het formaat zoals we die in Nederland ook kennen. Alleen de prijs was wat anders. En het smaakte zeker naar meer.

Vanmorgen werden we om kwart over zeven door de wekker wakker gemaakt. We hadden prima geslapen en alleen een vervelende mug had de nachtrust een beetje verstoord. Na gecontroleerd te hebben of het vliegveld na een weekendje renovatie weer open was, hebben we even gedoucht en onze rugzakken ingepakt. Om acht uur belde Maria om te vragen hoe het met onze vlucht zat. Ze zou voor negen uur een taxi voor ons regelen en ze meldde dat het ontbijt klaar stond. Dit ontbijt stelde niet zo veel voor. Ieder twee sneetjes geroosterd brood met jam en een stukje gebak met een kopje thee.

Om negen uur stond de taxi voor de deur. De grote bagage mochten we in Tango Paradise achterlaten en nadat het dienstmeisje ons nog een banaan had meegegeven, konden we op pad. De taxi bracht ons in twintig minuten naar het vliegveld. Daar gingen toevallig net twee nieuwe balies open, zodat we niet aan hoefden te sluiten in één van de lange rijen. Met de e-tickets was het inchecken zo gebeurd en na een bliksemcontrole van de bagage stonden we binnen vijf minuten voor gate 11 te wachten tot we konden vertrekken. Tijdens het wachten hebben we de inwendige mens nog maar eens verwend met een lekker koekje en een blikje drinken.

Om kwart over elf vertrokken we vervolgens naar Iguazu. De vlucht verliep probleemloos en anderhalf uur later stonden we al weer op de grond in Iguazu. Omdat we alleen handbagage bij ons hadden, konden we meteen doorlopen naar de taxi’s. Voor $70 werden we in sneltreinvaart naar de stad gereden en voor ons hotel afgezet. Daar bleek onze naam inderdaad op de reserveringslijst voor te komen en na het invullen van enkele papieren konden we meteen in onze kamer.

Toen moesten we gaan beslissen wat we wilden gaan doen. Zowel de chauffeur van de taxi als de receptionist van het hotel had al geprobeerd ons vanmiddag naar de Braziliaanse kant van de watervallen te krijgen. Op zich leek ons dat ook wel een goed plan. Zeker omdat het best aardig weer was. Wel zwaar bewolkt maar verder gewoon droog, warm (29°C) en vochtig. Omdat het toch al bijna half drie was en we het eigenlijk een beetje rustig aan wilden doen en ook nog een hapje wilden eten, besloten we vandaag nog niet naar watervallen te gaan. Als het morgen en overmorgen regent hebben we er vast spijt van maar voor vandaag hebben we lekker genoten van het niets doen. We hebben een wandelingetje gemaakt door de belangrijkste straten van het stadje, lekkere empenadas en sandwiches gegeten en lui bij het zwembad en op bed gelegen. Het stadje was helemaal uitgestorven en deed ons heel erg denken aan Victoria Falls. Dezelfde rode grond, de groene bomen en struiken, de slechte straten en de overvloed aan hotels, hostels, reisbureaus en restaurants.

Vanavond hebben we nog lekker gegeten bij aQua. Dit was een vrij nieuw restaurant dat nog niet in de reisgidsen genoemd wordt. Dat zal echter niet lang meer duren. Het eten was prima en niet duur. Het was misschien iets te chic voor de doorsnee backpacker, maar ons beviel het prima. Morgen gaan we eens een kijkje nemen bij de watervallen. Bij mooi weer eerst naar de Braziliaanse kant, bij slechter weer beginnen we in Argentinië.

Dinsdag 28 oktober 2008                                        Puerto Iguazu, 18.00 uur

De watervallen van Iguazú zijn ontstaan op de plaats waar de gelijknamige rivier zich in het zogenaamde Paraná plateau stort. Zo’n 275 watervallen storten zich over een totale lengte van 2700 meter 60 tot 80 meter omlaag. De watervallen zijn omringd door subtropisch regenwoud en dat maakt dat het een prachtige omgeving is om uren rond te dwalen.

Omdat het vanmorgen, in tegenstelling tot de voorspellingen, prachtig weer was, zijn we om half acht op gestaan en na een matig ontbijt stonden we om half negen bij de taxistandplaats die vlak bij het hotel ligt. We hadden eerst overwogen om de veel goedkopere bus te nemen maar dan waren we veel langer onderweg en we wilden graag zo veel mogelijk profijt hebben van de tijd die we hier hebben. Bij de taxicentrale stond netjes aangegeven hoeveel een ritje kostte dus daar hoefden we niet over te onderhandelen. Bij de grens met Brazilië werden de formaliteiten snel afgehandeld en er kwam zelfs een stempel in ons paspoort. We zijn dus nu ook officieel in Brazilië geweest. Kunnen we dat dus ook weer van ons lijstje afstrepen ..... ;-)

Bij het Braziliaanse bezoekerscentrum aangekomen vroeg de chauffeur of hij op ons moest wachten. Toen bleek dat dit niet meer kostte dan twee enkele reisjes, leek ons dat wel een goed idee. Al snel bleken de voordelen van de deal. Bij de kassa stond een enorm lange rij voor de kaartjes. Toen we daar vijf minuten stonden, dook ineens onze chauffeur op en hij vroeg ons mee te komen. Hij wierp zich op als onze reisleider en met onze paspoorten en 80 pesos had hij binnen drie minuten de kaartjes voor ons geregeld. Om ons ook nog voor in de rij voor de bus te krijgen, lukte hem niet maar de wachttijd was toch al drastisch verminderd.

Na twintig minuten wachten, mochten we plaatsnemen in een dubbeldekker die ons het park in reed. Dwars door het subtropisch regenwoud reden we naar het Hotel dos  cataratas. Daar begon onze voettocht op zoek naar de watervallen. lang hoefden we er niet naar te zoeken. Al snel zagen we de salto Bozetti en de salto Méndez tussen de bomen opduiken. Het was een indrukwekkend gezicht.

Vanaf dat moment hebben de camera’s overuren gemaakt. De wandeling slingerde door het woud en na iedere bocht was het uitzicht op de watervallen weer anders en kwamen er weer nieuwe watervallen in beeld. Het ene moment kon je alles helder zien en het volgende moment was alles wazig in een nevel van opspattend water. We kwamen ook steeds dichter bij de watervallen dus je kon het geweld van het water bijna voelen.
De wandeling was op zich niet zwaar maar het was wel erg warm (32°C) en vochtig. Daarbij brandde ook de zon er nog eens vrolijk op los. Er moest dus veel gedronken worden.
Door de spray van de watervallen waren de paden af en toe wat glad. Dat leidde er toe dat een oudere man die voor ons een trap af wankelde ineens onderuit ging en met zijn achterhoofd op de grond terecht kwam. Het bloedde flink en hij was ook niet meer helemaal helder. Hij beweerde echter dat het wel goed ging. Toen zijn vrouw er bij was, hebben ze toch nog maar even de EHBO er bij gehaald. Uiteindelijk is hij per ambulance afgevoerd.

De wandeling kwam uiteindelijk uit bij de imposante Garganta del Diablo (de keel van de duivel). Dit is een smalle kloof waar zich met enorm geweld zes enorme watervallen in de diepte storten. Er is een soort loopbrug gemaakt waarover je als het ware de keel inwandelt. Daar sta je dan midden in de spray en wordt je zeiknat van het opspattende water. Daar kwamen we er achter dat we toch meer aan onze poncho’s hadden dan aan de VGZ-windjacks van de loopsportdag.

Na deze verfrissende douche namen we de bus terug naar het bezoekerscentrum en daar waren we netjes op de afgesproken tijd aanwezig. De chauffeur dacht ons meteen terug te kunnen brengen naar Argentinië maar daar kwam hij bedrogen uit. We hadden eigenlijk nog altijd spijt van het feit dat we in 2002 in Zimbabwe niet met een helikopter over de Victoria Falls waren gevlogen. We hadden nu een kans om dit alsnog recht te zetten. We lieten ons dus naar Helisul brengen en daar mochten we na drie kwartier wachten plaatsnemen in een helikopter. Petra was natuurlijk wat zenuwachtig, maar het ingenomen reispilletje bleek achteraf een beetje overbodig.

De vlucht was heel erg gaaf. Van bovenaf had je een schitterend uitzicht op de watervallen en kon je goed zien hoe groot het gebied is waarover het water naar beneden valt. De piloot maakte een aantal rondjes zodat we vanuit alle richtingen foto’s konden maken.
Na tien minuten stonden we vervolgens weer op de grond. Het was geen goedkoop uitje maar nu hebben we in ieder geval weer wat van onze oude travellers cheques uit kunnen geven. Deze waren al weer zeven jaar oud dus dat waren toen nog dure dollars.

Na deze trip mocht de chauffeur dan toch echt terug naar huis. Bij de grens wierp hij zich weer op als reisleider. De rij bij de auto’s was erg lang dus besloot hij dat we een tourgroep waren. We moesten op een formulier onze namen, geboortedata en paspoortnummers invullen en vervolgens ging hij met onze paspoorten bij een loket de benodigde stempels halen. Binnen vijf minuten waren we de grens voorbij. Terug bij het hotel hebben we hem bedankt voor zijn goede zorgen; zowel met woorden als met een goede fooi.

In het hotel hebben we snel wat kleren gewisseld en daarna hebben we ergens in een vreetschuur een paar empanadas gegeten. Daarna hebben we een rammeltaxi genomen naar het Argentijnse deel van de watervallen. Daar hebben we eerst het treintje genomen richting de Garganta del Diablo. Dwars door het tropisch regenwoud ging het tussen we zwermen vlinders door naar het eindstation. Daar konden we via een metalen catwalk naar de plaats wandelen waar het water zich in de keel van de duivel stort. De wandeling begon droog maar we hadden al lang gezien dat er een flinke bui opkomst was. Het bleek uiteindelijk een tropische stortbui om U tegen te zeggen. Wij hadden gelukkig op tijd onze poncho’s aan gedaan maar de mensen die niets hadden om aan te trekken waren binnen een minuut helemaal doorweekt. Omdat wij dachten in onze poncho’s wel droog te blijven, zijn we door gewandeld naar het einde. Dit was zeker één van de hoogtepunten van de dag. Om van bovenaf het water in de diepte te zien verdwijnen was erg indrukwekkend en onvergetelijk. Zeker als daarbij de regen met bakken op je neer daalt en de wind je poncho zo opwaait dat je van onderuit alsnog zeiknat wordt !!

Toen we genoeg gezien hadden, zijn we terug gegaan naar de trein en op de terugweg begon natuurlijk de zon weer te schijnen. Omdat we het wel een beetje gehad hadden voor vandaag hebben we bij de ingang onze tickets af laten stempelen (zodat we morgen 50% korting krijgen) en daarna hebben we weer een taxi genomen naar het hotel.

Woensdag 29 oktober 2008                         Puerto Iguazu, 15.00 uur

Omdat we gisteren toch wel erg veel geld hadden uitgegeven, besloten we maar goedkoop een pizza te gaan eten. Het eten was niet geweldig maar we zaten wel goed vol toen we weer weggingen. We hebben zelfs nog de helft van een pizza laten staan omdat we het niet opkregen. De ober vroeg nog of hij het in moest pakken maar bij gebrek aan oven op de hotelkamer hebben we van zijn aanbod maar geen gebruik gemaakt. Na het eten lagen we voor Argentijnse begrippen vroeg in bed. We waren toch wel flink moe van al dat gewandel bij deze voor ons toch wat ongewone weersomstandigheden.

Vanmorgen werden we om half acht wakker. Toen bij de eerste blik naar buiten bleek dat er veel blauwe lucht te zien was, zijn we snel gaan ontbijten en om tien over acht zaten we al in de taxi op weg naar de watervallen. In het park aangekomen haalden we precies de eerste trein naar de Garganta del Diablo. Omdat we toch nog graag wat mooie plaatjes wilden schieten bij mooi weer, besloten we het tripje van gisteren nog eens te herhalen. Dit is prima gelukt. We waren als één van de eersten bij de uitzichtpunt en konden dus nog vrij gemakkelijk overal foto’s maken. Al snel echter vulde het plateau zich met steeds grotere aantallen mensen. Ook de professionele fotografen met hun keukentrapjes meldden zich om zo veel mogelijk toeristen op de foto te kunnen zetten. Gistermiddag waren deze mannen in geen velden of wegen te bekennen. Stelletje mooi-weer-fotografen !

Om tien uur konden we vervolgens weer verder. Bij het station de Cataratas stapten we weer uit en gingen we te voet verder naar het bovenste circuit. Via een aantal looppaden wordt je langs de bovenrand van de watervallen geleid. Je loopt af en toe letterlijk over de rand en ziet het water onder je in de diepte verdwijnen. De uitzichten over de watervallen waren weer schitterend.

Na het bovenste circuit gewandeld te hebben, zijn we aan het onderste circuit begonnen. Het weer was intussen al drastisch veranderd. De zon was al snel na onze aankomst in het park achter de wolken verdwenen en dat maakte het eigenlijk best aangenaam. Het was nog “maar” 27 graden en de luchtvochtigheid was slechts 90%. Het begon echter steeds donkerder te worden en tijdens onze tochtje langs de onderkant van de watervallen leek het er dan ook steeds meer op dat we weer een flinke plensbui op ons dak gingen krijgen.

Voordat het echter zover was, konden we nog genieten van de laatste uitzichten op de watervallen. Toen we op weg waren naar het station om terug te gaan naar het centrale deel van het park om een hapje te gaan eten, barstte de bui echt los. Het was toen net twaalf uur maar het was ons toen al snel duidelijk dat dit geen klein en kort buitje was. De stortbui van gisteren was niets in vergelijking met de zondvloed die vandaag over ons werd uitgestort. De regen kwam met bakken naar beneden en we waren blij dat we onder een afdakje bij het station wat konden schuilen. Toen daar de trein arriveerde, stapten we meteen maar in. ons voorbeeld werd even later gevolgd door heel veel mensen die eigenlijk in de rij stonden om verder te reizen naar de Gargante del Diablo. Ook zij zagen de bui al hangen!

Na de treinrit zijn we door de stromende regen naar het restaurant gelopen waar we een lekkere omelet met garnalen gegeten hebben. Terwijl de regen onverminderd omlaag kletterde, zijn we nog even wat pesos gaan pinnen (ze gaan erg hard hier) en na een bezoekje aan het bezoekerscentrum hebben we de bus terug genomen naar Iguazú. Eigenlijk hadden we nog graag de Sendero Macuco gelopen. Dit is een wat minder toeristisch deel van het park waar je veel vogels, vlinders en andere dieren zou kunnen zien. Om echter twee uur door de stromende regen te gaan wandelen, zagen we niet zo zitten. De meeste dieren houden ook niet van regen dus hadden we waarschijnlijk ook niet veel gezien. Ook een bezoek aan het Isla San Martin zat er niet is. Op dit eiland kun je een mooie wandeling maken met ook dan weer spectaculaire uitzichten op de watervallen. Helaas voor ons gaan er deze dagen geen bootjes naar het eiland omdat de waterstand te hoog is. Dat was ons bij de bovenloop van de watervallen ook al opgevallen. Overal staken struiken uit het water die normaal gesproken toch op kleine eilandjes zouden moeten groeien. En dan moet het regenseizoen nog beginnen!!!

Nu zijn we terug in ons hotel en regent het nog steeds. Het ziet er ook niet naar uit dat het voorlopig nog droog gaat worden. Al met al kunnen we dus heel tevreden zijn met het weer dat we hier gehad hebben. We hebben alle belangrijke dingen kunnen zien onder droge omstandigheden en de meesten zelfs met een zonnetje erbij. We zullen ons Iguazú dan ook vooral blijven herinneren met dit soort beelden op ons netvlies:

Donderdag 30 oktober 2008                                   Buenos Aires, 22.50 uur

Gisteravond hebben we nog lekker uitgegeten. Het was uiteindelijk weer droog geworden maar wel flink afgekoeld. We hebben dan ook ergens binnen gezeten. Het menu bestond uit een perfect gebakken lendenbiefstuk met frietjes en gegrilde groenten.

Vanmorgen hebben we lekker uitgeslapen. Aangezien we pas om half twee zouden vliegen, hoefden we ons niet te haasten. Wel moesten we om tien uur uit onze kamer in Los Helechos.

Dit hebben we netjes gedaan en na de rekening betaald te hebben, zijn we op pad gegaan naar het busstation. Daar bleek dat er geen bussen vanaf het station naar het vliegveld gingen. Er ging wel een pendelbus naar het vliegveld maar die hadden we dan in het hotel moeten reserveren. Dat hadden we dus niet gedaan. Dan maar weer gewoon een taxi.

Om kwart voor elf stonden we op het vliegveld en daar stond ons een onaangename verrassing te wachten. Onze vlucht ging niet om half twee maar om half vier. Als we nu gewoon een keer onze mail binnengehaald hadden tijdens de dagen in Iguazu, dan hadden we dat geweten. Woldticketcenter had ons deze vluchtwijziging namelijk netjes doorgegeven. Nu zaten we dus uren te vroeg op het vliegveld. Om nu weer een taxi naar het nationaal park te nemen om nog twee uurtjes te gaan wandelen, vonden we toch ook weer wat overdreven. Dus hebben we de tijd maar besteed aan het spotten van vogel rond de parkeerplaats, het maken van sudoku’s, het lezen van de Sportweek en het eten van hamburgers.

Uiteindelijk werd het vanzelf drie uur en mochten we aan boord van AR 1725. Deze bracht ons netjes in anderhalf uur naar Buenos Aires. Daar namen we een taxi naar de Obelisk en van daaruit was het nog maar een klein wandelingetje naar Tango Paradise. Daar moesten we weer een formulier invullen en al snel daarna konden we in onze kamer. Daar werden we verenigd met onze rugzakken en was alles dus weer compleet voor de rest van de reis.

Omdat het intussen toch al half zeven geweest was, hebben we eerst met Skype weer naar huis gebeld en daarna hebben we eens gekeken wat er zoal aan mail was binnen gekomen. Er waren al verschillende mensen die een reactie op ons eerste berichtje hadden gestuurd. Leuk !!

Daarna hebben we nog wat gerommeld met onze bagage en even een douche genomen. Om negen uur zijn we toen weer op zoek gegaan naar een leuk restaurantje om een hapje te eten. De eetgelegenheid hadden we zondag al uitgezocht dus we hoefden niet lang te zoeken. Het was er, toen we aankwamen, niet erg druk maar toen we weggingen om half elf, was het bijna vol en kwamen er nog steeds mensen binnen. Hier wordt duidelijk later op de avond gegeten dan bij ons. Het eten was overigens ook weer prima. Petra had een gebakken forel en Tim ging voor de echte Argentijnse steak. Dit was een biefstuk van zo’n tien bij twintig centimeter en twee centimeter dik. Hij was perfect medium gegrild en smaakte uitstekend. Om dit stukje vlees in stukken te kunnen snijden kreeg Tim een soort Rambo-mes aangereikt. Afgesloten werd met een machtige chocolademousse.

Nu zijn we terug op onze kamer en maken we ons op voor een laatste nacht in een gewoon bed. Vanaf morgen hopen we met onze camper op pad te zijn. We zijn benieuwd ....

Vrijdag 31 oktober 2008                                                     Mar del Plata, 23.10 uur

Vanmorgen hadden we alle tijd om rustig op te starten. We werden pas om elf uur bij het depot van RutaSur verwacht dus stonden we pas om negen uur op. Er waren deze keer meer gasten in Tango Paradise dus mochten we ontbijten met een Amerikaanse gast. Hij kletste er vrolijk op los en allerlei onderwerpen passeerden de revue; van de Amerikaanse verkiezingen tot het klimaatprobleem en van de bankcrisis tot het dansen van de tango. Daarvoor kwam hij namelijk twee tot drie keer per jaar naar Buenos Aires. Bij navraag bleek de goede man 81 te zijn maar dat hadden we hem nooit gegeven. Als hij gezegd had dat hij tegen de 70 was, hadden we hem ook geloofd.

Na het ontbijt hebben we bij Maria ons verblijf afgerekend en om half elf stond er een taxi voor de deur om ons weg te brengen. We hadden het adres uitgeprint en aan de chauffeur laten zien maar hij wist niet waar het was. Na wat speurwerk door de taxicentrale en collega’s bleek hij echter toch te snappen waar hij heen moest. De rit duurde iets langer dan het kwartier dat Barbara van RutaSur ons verteld had, maar na drie kwartier hadden we eindelijk de juiste straat gevonden. Toen bleek alleen nummer 1620 niet te vinden. De chauffeur heeft het eens bij een buurtbewoner nagevraagd en toen bleek dat we niet op 1620 maar op 1260 moesten zijn. Ach, wat zijn nou twee nummertjes .....

Bij het depot werden we verwelkomd door een Nederlander. Het bleek dat RutaSur de Nederlandse stagiair van het hoofdkantoor gestuurd had om ons te instrueren. Erg aardig en zeer gemakkelijk. De andere man op het depot sprak namelijk alleen maar Spaans.

Na een kopje thee en een praatje, werden we uitgebreid rondgeleid in en om de camper. Alle technische zaken werden doorgenomen. Ook werden alle zichtbare beschadigingen netjes opgeschreven zodat daar bij terugkomst geen onenigheid over kan zijn. Enige minder prettige mededeling was dat de auto na 30.000 kilometer een servicebeurt nodig had. Dat leek ons in eerste instantie niet zo’n probleem want zoveel kilometers wilden we toch echt niet maken. Het bleek echter dat de teller al op 25.000 staat en dat we dus over 5000 kilometer bij een garage langs moeten. Daarvoor moeten we eerst met RutaSur bellen zodat zij een garage konden uitzoeken. En dat moet dan zo’n zes dagen van tevoren ... !

Nadat we ook de eigendoms- en verzekeringspapieren hadden gekregen en een verklaring voor de Factura A (teruggave van een deel van de BTW op de diesel of zoiets) konden we om half twee eindelijk echt op pad. Het was even wennen in zo’n grote wagen in zo’n drukke stad maar toen we het centrum eenmaal door waren, was het gewenningsproces al bijna voltooid. We hebben een Nederlandstalig navigatiesysteem meegekregen en dat was in de stad wel erg prettig. Zelfs Petra moest toegeven dat dit toch wel erg handig was.

Eenmaal buiten de stad konden we met een snelheid van zo’n 90 kph richting zuiden rijden. Onderweg moest af en toe tol betaald worden en bij een servicestation hebben we nog even wat empanadas en een broodje gegeten.

Rond zeven uur waren we vlak bij Mar del Plata en daar kwamen we al snel een grote Carrefour tegen. Daar hebben we meteen wat boodschappen gedaan. Zowel voor het avondeten als voor de algemene zaken (slippers, extra pan, toiletpapier, kruiden, water etc.). Bij de kassa hebben we vervolgens ruim een half uur in de rij gestaan. Niet omdat het zo druk was (er waren maar twee mensen voor ons) maar omdat alles in tergend langzaam tempo ging. Alle artikelen worden door de caissière in een tasje gedaan. Het liefste doen ze een stuk of drie artikelen per tasje dus je krijgt al snel een flinke verzameling tasjes bij elkaar. Uiteindelijk hadden we alles in de auto en konden we op zoek naar de camping die we bedacht hadden. Het was niet gelukt om het adres in het navigatiesysteem te vinden dus reden we op de gok maar richting strand en vervolgens in de richting van Miramar. Het begon al aardig donker te worden dus  het werd wel tijd dat we ergens zouden kunnen blijven. Aangezien ze hier niet aan straatverlichting doen, willen we liever niet in het donker rijden. Gelukkig kwamen we al snel Autocamping Del Faro tegen. Toen we de poort open maakten, werd ook de receptie voor ons opengemaakt en we mochten blijven. Het lijkt een vrij grote camping maar er staan maar een paar kampeerders. Blijkbaar is het seizoen nog niet echt begonnen.

Na een leuk plaatsje uitgezocht te hebben, hebben we de elektriciteit aangesloten en zijn we eerst eens aan het eten begonnen. Na de afwas hebben we vervolgens onze rugzakken uitgepakt en hebben we eens gekeken waar we al onze rommel kunnen opbergen. Het lijkt redelijk gelukt te zijn. Nu nog kijken of het ook praktisch is. Voorlopig zijn we zeer te spreken over onze camioneta. De ruimte binnenin valt ons heel erg mee; we hadden het kleiner verwacht. Hoe het verder gaat bevallen, zullen we de komende acht weken nog wel merken.