Argentinië en Chili - 2008

Week 2 - Atlantische kust

1 t/m 7 november 2008

Zaterdag 1 november 2008                                     Mar del Plata, 20.50 uur

Vandaag een lekker rustig dagje. We hadden sowieso gepland om één of meerdere dagen aan de kust door te brengen. Eigenlijk zouden we gisteren maar tot La Plata rijden om vandaag verder te gaan naar Mar del Plata. Omdat we het onzin vonden om al om half drie te stoppen zijn we gisteren echter al doorgereden naar hier. We hadden gepland om naar het strand te gaan en wat te zonnen. Eerst hebben we echter lekker uitgeslapen. Het was vannacht toch wat kouder dan gedacht dus hebben we midden in de nacht alsnog onze slaapzakken te voorschijn gehaald om de dunne dekens van RutaSur te vervangen. Dat wordt nog leuk als het echt koud wordt.

Na het ontbijt bleek dat de darmen van Tim er niet zo’n zin in hadden vandaag. Hij is wel vijftien keer naar de WC gemoeten dus was het wel prettig dat we een rustdagje hadden. De reden is nog niet helemaal duidelijk. Aangezien hij zich verder eigenlijk gewoon normaal voelt (voor zover dat mogelijk is) lijkt het niet op een voedselvergiftiging. Het kan ook aan de snelle wisseling van klimaten in combinatie met het reizen liggen. Hopelijk gaat het morgen beter.

Het was ook niet echt strandweer. Het was in de zon wel erg warm maar er stond ook een hele hard frisse wind. In plaats van naar het strand te gaan hebben we vandaag dus gewoon in en om onze camper rondgehangen. We hebben de smerige was van de eerste week bij gebrek aan wasmachine met de hand gewassen. Dankzij de zon en de harde wind was alles zo weer droog.

Rond een uur of drie kwamen we er achter dat op de weg die langs de camping loopt de hele tijd wielrenners met dichte achterwielen en tijdrithelmen op langs kwamen. We zijn toen maar een kijkje gaan nemen en wat bleek: het waren de Panamerikaanse kampioenschappen wielrennen .....  voor masters. En ze waren natuurlijk precies afgelopen toen we kwamen kijken. We hebben nog een stukje van de ceremonie protocolair meegepikt en daarna zijn we door gewandeld naar de supermarkt. Daar hebben we wat ingrediënten gekocht om bij hamburgers te eten vanavond. Aangezien ze hier alleen grote verpakkingen verkopen, hadden we gisteren maar een kilo gehakt meegenomen. Dat was toch iets te veel voor bij de spagetti dus konden we van de rest vandaag hamburgers maken.
In het half uur dat we op pad zijn geweest, was het weer helemaal omgeslagen. Van zonnig en warm werd het ineens regenachtig en koud. We hebben nog moeten rennen om droog binnen te komen en om de was droog binnen te halen.

De rest van de middag hebben we dan ook noodgedwongen binnen gezeten. Ineens is een trui geen overbodige luxe en de ene bui volgt de andere op. Aangezien we het niet zien gebeuren dat we hier morgen wel uitgebreid op het strand kunnen en willen liggen, vertrekken we morgen richting Bahia Blanca. Die extra dagen kunnen we later deze reis vast nog wel ergens nuttig besteden.

Zondag 2 november 2008                            Monte Hermoso, 21.50 uur

Toen we vanmorgen wakker werden, was het weer helder en zelfs de temperatuur was om half negen al best aardig. De rest van de dag is het heerlijk weer geweest. Om negen uur zijn we uit Mar del Plata vertrokken. Langs de kust zijn we naar Miramar gereden en daar hebben we voor de eerste keer de tank vol laten gooien. Daarna zijn we doorgereden naar Necochea waar we bij een panaderia vers brood hebben gehaald voor het ontbijt en wat gebak en koekjes voor tussendoor. Het brood hebben we vervolgens een stukje buiten het dorp langs de kant van de weg opgegeten. Ons einddoel voor vandaag was Monte Hermoso. Dit is een kleine badplaats vlakbij Bahia Blanca. Nu is “vlakbij” wel een relatief begrip. Voor Argentijnse begrippen is 75 kilometer vlakbij. Ook voor onze begrippen zullen 80 kilometer aan het einde van deze reis niets meer voorstellen. Vandaag hebben we ruim 400 kilometer gereden en daar hebben we zo’n zes uur over gedaan. Dat is inclusief tanken, boodschappen en ontbijten. Het rijden hier is weinig uitdagend. Aangezien er plaats genoeg is, lopen alle wegen gewoon eindeloos lang rechtdoor. Het is zelfs zo erg dat ze aangeven wanneer er een bocht komt. Je zou eens niet op zitten te letten en vergeten te sturen! Dat dit overigens toch nog regelmatig gebeurt, bewijzen de vele gedenkplaatsen die je langs de weg ziet. De plaatsen waar iemand zich doodgereden heeft, zijn voorzien van kleine kapelletjes die versierd zijn met rode en witte linten. De doden hebben waarschijnlijk meer met de overdreven snelheid te maken dan met vergeten bochten. We worden regelmatig met belachelijke snelheid ingehaald door grote pickups. Je mag hier meestal 80 rijden maar daar houdt bijna niemand zich aan.

De route vandaag ging eerst langs de kust en daarna dwars door de pampa. Het algemene beeld waren hele grote weilanden met koeien of grote graanvelden. Langs de weg zie je regelmatig estancias aangegeven staan. Er is zijn dan mooi gemetselde pilaren met daartussen een hek en daarachter loopt meestal een zandpad tussen de weilanden door. De bijbehorende boerderij ligt dan meestal een paar honderd meter verderop tussen de bomen. Om sommige gevallen was er zelfs helemaal geen estancia te bekennen. Die hebben dan dus een oprit van een paar kilometer !!!
Rond drie uur kwamen we in Monte Hermoso aan. Daar hebben we eerst de boulevard opgezocht. Na de auto de geparkeerd te hebben, zijn we ergens een hapje gaan eten. Aangezien we geen geopende supermarkt hadden kunnen vinden in het dorp, moesten we op deze manier toch onze warme maaltijd binnen krijgen. Met calamares met rijst en merluza met aardappelpuree hadden we onze buik al snel weer vol. Daar is ook meteen alles mee gezegd want verder was het niet geweldig. Na het eten zijn we op zoek gegaan naar Camping Americano. Daarvoor moesten we de eerste kilometers ripio (onverharde weg) rijden. Wat een gerammel en geschud. Dat wordt nog wat op de ruta40. We zijn benieuwd hoeveel schroefjes we nog gaan verliezen. De eerste zijn we al kwijt. De deurklink heeft er nu nog maar drie.
Na ook nog de zandduinen bedwongen te hebben, kwamen we bij de aanbevolen camping aan. Helaas bleek hij (nog?) gesloten. Na een stukje terughobbelen, kwamen we bij camping Las Dunas uit. Die was wel open en we werden er ontvangen door een vriendelijk Duits echtpaar dat al vanaf 1951 hier in Argentinië verblijft. De prijs voor ons verblijf werd ter plekke verzonnen maar dat mocht de pret niet drukken. We kregen de sleutel van de poort mee zodat we naar het strand konden en als we wilden douchen, moesten we dat tien minuten van tevoren even melden zodat ze konden zorgen dat er warm water was.

Na ons geïnstalleerd te hebben, hebben we ons klapstoeltjes gepakt en zijn we naar het strand gewandeld. Toen we daar aankwamen, was de zon natuurlijk net verdwenen achter de wolken en bleek dat het er stikte van de kleine steekvliegjes. Lang hebben we het er dan ook niet volgehouden. De rest van de avond hebben we ons nog bezig gehouden met lezen, douchen, spelletjes en eten. Petra heeft een paar uren lopen snotteren van de hooikoorts. Het is hier per slot van rekening lente! En dan staan we ook nog in een gebied met veel naaldbomen die op dit moment bloeien. Tot overmaat van ramp is ze er ook achter gekomen dat ze haar pilletjes is vergeten in te pakken. Maar hopen dat er in Patagonië wat minder bloeiende planten zijn. Om dit gezondheidsblokje nog even af te sluiten: met de darmen van Tim ging het vandaag al weer wat beter. Nog lang niet zoals het hoort te zijn maar hij kan al weer verder dan 100 meter van een toilet komen zonder in paniek te raken.

Maandag 3 november 2008                                    Las Grutas, 20.10 uur

Ook vandaag weer een dagje reizen. Ruim 500 kilometer deze keer. Het was een gemakkelijke route: eerst 250 kilometer naar het westen en vervolgens 250 kilometer naar het zuiden. Zo simpel als het klinkt, zo eenvoudig was het ook in de praktijk. Eerst hadden we één lange rechte weg naar Bahia Blanca en verder.

In Bahia Blanca hebben we de tank weer vol laten gooien met diesel. De lokale, jonge pompbedienden hebben hun Engels weer wat kunnen oefenen en waren  zoals velen in de land geïnteresseerd in ons rijdende huisje. Vlak na Bahia Blanca hadden we voor het eerst een controle. Dit was op het punt dat we een provinciegrens over gingen. Gecontroleerd werd of we geen fruit, groenten, vlees of andere verse producten bij ons hadden. Onze koelkast werd nagekeken maar verder werd er niet erg grondig gecontroleerd. Het hielp misschien ook dat Petra de meeste kastjes niet open kreeg..... Als afsluiting van de controle mochten we vijf pesos betalen voor het ontsmetten van de onderkant van de auto.
Na 250 kilometer naar het westen gereden te zijn, vertelde de stem uit het kastje ons dat we links af moesten slaan en dat we vervolgens weer 250 kilometer rechtdoor moesten rijden. Aangezien dat de enige weg was die we konden nemen, hebben we dat dan ook maar gedaan.
 

Onderweg zijn we nog ergens langs de weg gestopt voor een stukje brood met jam en maar verder zijn we gewoon stug doorgereden. Het landschap was vandaag redelijk afwisselend. Eerst hadden we de gras- en graanvelden met hier en daar en meer of poel met vogels, later hadden we wat zoutvlaktes en het tweede deel van de route hadden we alleen nog stoffige vlaktes met droge stekelstruiken. Aan het einde van de route kwamen we weer bij de oceaan uit en daar hebben ze weer duinen.

Eenmaal hier in Las Grutas aangekomen, zijn we op zoek gegaan naar een camping. Dit leek in eerste instantie niet zo moeilijk. In de campinggids stonden er een stuk of zes dus we dachten dat het toch moest lukken om een plaatsje te vinden. Dit bleek toch tegen te vallen. Het is duidelijk nog laagseizoen. Bijna alle campings die we tegenkwamen waren nog dicht. Bij die ene waar de poort open stond was niemand te bekennen en bij de camping waar mensen aan het werk waren bij de receptie werden we geweigerd omdat we maar één nacht wilden blijven. Toen we al bijna onverrichter zake terug wilden rijden naar de grote weg zag Petra ineens nog een camping waar enkele tenten stonden. Deze bleek open en ook wij mochten hier blijven. Een rekening kregen we niet maar daar liggen we verder niet wakker van. Voor $35 hebben we weer elektriciteit en een heerlijk warme douche.

Toen we eenmaal op ons plekje stonden, zijn we het dorp eens gaan verkennen. Ons voornaamste doel: een supermarkt. Dit was op zich een heel haalbaar doel. Jammer alleen dat we ons doel niet duidelijk genoeg geformuleerd hadden. Al de supermarkten die we vonden waren namelijk dicht. Er stond weliswaar steeds dat ze vanaf vier of vijf uur open zouden zijn maar om half zes waren ze toch nog echt allemaal dicht. Na een uur door het dorp gezworven te hebben, bleek dat zo ongeveer alles in dit badplaatsje dicht is. Duidelijk nog geen seizoen!! Wel vonden we een kiosk waar ze eieren en brood verkochten dus we zouden in ieder geval wat kunnen eten. Toen we aan het laatste rondje over de hoofdstraat begonnen, bleek ineens een van de supermarkten toch de deuren geopend te hebben. Daar hebben we dan ook maar meteen gebruik van gemaakt en we hebben flink ingeslagen. Niet alleen voor vanavond (een pond biefstuk voor anderhalve euro) maar ook alvast wat voorraad voor slechtere tijden. Mochten we een keer echt niets kunnen krijgen dan hebben we in ieder geval wat rijst met blikjes tonijn en saus beschikbaar. Nu gaan we eens kijken of de biefstuk een beetje te eten is en morgen gaan we op weg naar de walvissen. Puerto Madryn, here we come !!

Dinsdag 4 november 2008                                      Puerto Madryn, 21.40 uur

Aangezien het vandaag een feestdag is (3 jaar getrouwd) en we niet zo’n grote afstand hoefden af te leggen, zijn we vanmorgen heel rustig begonnen. We waren pas om kwart voor tien onderweg. Dat wil zeggen dat we toen van de camping af reden. Voordat we echt onderweg waren, waren we al weer drie kwartier verder. Zolang duurde het voordat we getankt hadden. Het eerste tankstation had geen diesel en bij het tweede wilde ze ons niet helpen; althans niet binnen het tijdsbestek dat wij in gedachten hadden (vandaag!). Bij het derde (en duurste) tankstation van het dorp wilden ze ons gelukkig wel helpen en hadden ze zelfs benzine voor ons. We konden alleen niet met creditcard betalen.
Om half elf waren we dan eindelijk onderweg. De reis was verder gewoon een vervolg op het verhaal van gisteren: ruim 250 kilometer rechtdoor naar het zuiden. Zonder problemen waren we tegen twee uur in de buurt van Puerto Madryn. We besloten om onze lunch te gebruiken op Playa El Doradillo.

Vanaf dit strand kun je in sommige periodes de walvissen vanaf de kant bekijken. Dat leek ons wel wat. Via een redelijk goede ripio-weg kwamen we al snel bij het strand. En daar ging het mis. We zagen al snel dat er geen walvissen te bekennen waren. Toen we een stukje langs het strand wilden rijden om een leuk plaatsje voor de lunch uit te zoeken, reden we ons vast in de losse zand. We konden niet meer voor- of achteruit. En daar heb je van vierwielaandrijving voor ..... dachten we. Ook met vier wielen gingen we alleen maar dieper het zand in. Graven dus maar. Uiteindelijk zijn we er toch uitgekomen maar de de koppeling was er niet blij mee. Aan onze off-road-techniek moet duidelijk nog geschaafd worden. Al zullen we dat waarschijnlijk niet hier in Argentinië of Chili gaan doen. Onze combinatie is toch echt te zwaar voor dit soort geintjes. Daar hadden ze ons bij RutaSur overigens al voor gewaarschuwd.
Toen we weer vaste grond onder de wielen hadden, hebben we eerst een paar stukjes brood met jam gegeten en daarna zijn we terug gereden naar Puerto Madryn. Van daaruit zijn we verder gegaan naar Loberia Punto Loma. Na 12 kilometer ripio kwamen we bij een uitzichtspunt van waaruit je neerkeek op een grote groep zeeleeuwen. We hadden geluk dat het net eb was. Daardoor lagen alle zeeleeuwen lui op het strand en konden we ze op ons gemak bekijken. Er waren een paar grote mannetjes en verder alleen vrouwtjes en jonge zeeleeuwen. Het paringsseizoen moet nog beginnen de de jongen zijn nog van het vorige seizoen.

Er lagen een paar honderd zeeleeuwen in het zand te luieren, te spelen, te vechten etc. Af en toe gingen er een paar het water in en soms vertoonde zelfs enkele mannetjes wat activiteit. Bij dit alles maakten ze ook nog eens een heleboel herrie.

Tussen de dieren vlogen ook allerlei vogels (aalscholvers) die boven de zeeleeuwen op de kliffen hun nesten aan het bouwen waren.
We hebben ons een klein uur bezig gehouden met het maken van foto’s en het bekijken van de activiteiten van de dieren. Daarna zijn we teruggehobbeld naar Puerto Madryn. Daar hebben we ons huis langs de boulevard geparkeerd en vervolgens zijn we te voet boodschappen gaan doen. Al snel vonden we een Carrefour zodat we voor de komende dagen weer genoeg vers voedsel hebben. Dat konden we gisteren namelijk allemaal nog niet kopen omdat we vandaag nog een provinciegrens over moesten. We zijn dan ook twee keer gecontroleerd op verse produkten. Voorlopig blijven we in de provincie Chubut dus kunnen we ook voor enkele dagen verse levensmiddelen meenemen.

Na het boodschappen doen hebben we nog drie kwartier zitten internetten voor 3 pesos. De laatste versie van ons verslag staat weer op internet en er zijn weer wat mailtjes gelezen en beantwoord. De poging van Petra om nieuwe pesos te pinnen is mislukt. Morgen een nieuwe poging. Tegen zes uur kwamen we bij camping aan. Bij de receptie was niemand en het zag er erg leeg uit. Nadere inspectie leerde echter dat er wel tenten stonden dus dat hij open was. We hebben toen maar zelf de poort open gemaakt en een plaatsje uitgezocht. Later hebben we de gebruikelijke formaliteiten alsnog afgehandeld. Na even rustig gezeten te hebben, hebben we lekkere pollo-con-vino gemaakt en daarna waren we net te laat voor de mooie zonsondergang. Misschien krijgen we vrijdag een nieuwe kans.

 Woensdag 5 november 2008                                   Puerto Piramides, 20.00 uur

 Vanmorgen zijn we na een lekker ontbijt met een gekookt eitje om half elf op pad gegaan. Tim had nog eerst geprobeerd om de boutjes van het handvat van de deur vast te draaien. Dit had hij vervolgens zo stevig gedaan dat de deur niet meer dicht ging. Losdraaien dus maar weer en met MacGyver-tape de boutjes vastplakken zodat we ze niet verliezen als de moertjes los rammelen. Dezelfde tape hadden we ook al gebruikt om te zorgen dat de deur minder klemt. Gelukkig is plakband toch een specialiteit van Tim.

Eenmaal onderweg zijn we eerst op zoek gegaan naar een bank, daarna op weg voor benzine. Bij de bank was het druk en mocht je voor de deur niet parkeren. Terwijl Petra in de rij ging staan, heeft Tim twee rondjes door de buurt gereden. Er zijn veel eenrichtingsstraten met stoplichten dus hij was wel even bezig. Na Petra weer opgepikt te hebben, mochten we weer een aantal tankstations langs voordat we er een hadden die ons diesel wilde verkopen. Daar gingen we natuurlijk in de meest langzame rij staan. Toen we van ellende na een kwartier maar van rij wisselden, schoot het daar natuurlijk ineens wel op en in de nieuwe rij niet meer. Daarna was er geen papier meer in de printer voor onze ‘Factura A’ en toen ook maar een van de creditcardmachines het deed, hadden we het wel weer gezien in Puerto Madryn. Om half twaalf konden we uiteindelijk op weg naar Peninsula Valdes.
We besloten de ripio-weg langs Playa El Doradillo links te laten liggen en gewoon te kiezen voor de verharde weg. Deze bracht ons in een uurtje naar Peninsula Valdes. Dit is een schiereiland dat helemaal in het teken staat van de dieren. Met name zeeleeuwen, zee-olifanten en walvissen kun je hier zien. Daarnaast ook schapen, paarden, guanaco’s (soort lama) en heel veel vogels. Bij de ingang van het nationale park moest uiteraard entree betaald worden. Iets meer dan in de reisgidsen vermeld staat maar hier weten ze intussen ook wat ze kunnen vragen: 3 pesos voor mensen uit Chubut, 15 pesos voor Argentijnen en 45 pesos voor buitenlanders. Omgerekend is dat nog maar elf euro dus dat valt op zich best mee. Toch blijft het een vreemde gang van zaken.

Na enkele overstekende guanaco’s ontweken te hebben, was onze eerste stop in het park het uitzichtspunt bij het Isla de los pajaros. Je kon vanaf een platform kijken naar een eiland dat ruim vierhonderd meter uit de kust ligt. Je zag dan inderdaad heel veel vogels rondvliegen (vandaar de naam “Vogeleiland”) maar je kon er geen herkennen. Al met al dus een beetje een nutteloze bezigheid.
Daarna zijn we doorgereden naar het enige plaatsje op het schiereiland: Puerto Piramides. Je komt vanaf een heuvel het dorp binnen rijden. Het dorp ligt aan het water in een inham. Van bovenaf konden we al zien dat in het water voor het dorp een aantal walvissen ronddobberden. We zijn toen ook snel naar de haven gereden. Daar hebben we de auto geparkeerd en vervolgens hebben we een half uurtje walvissen gekeken. Eindelijk! Na de mislukte walvissafari van vorig jaar in  Noorwegen (drie uur zeeziek, overgeven, geen walvis gezien en 200 euro armer) hadden we ze hier gewoon gratis vanaf de kant op minder dan honderd meter.

Toen we honger begonnen te krijgen, zijn we naar de loberia gereden. We konden niet helemaal tot aan de walviskolonie rijden omdat zware voertuigen geadviseerd werd niet de steile helling van los zand af te rijden. Gezien onze ervaringen van gisteren besloten we dit advies maar op te volgen. Van bovenaf had je wel een goed overzicht op de verschillende baaien. Op verschillende plaatsen kon je dan ook walvissen op zien duiken. Bij dat uitzicht hebben we dan ook onze lunch gegeten en daarna zijn we naar beneden gewandeld om de zeeleeuwen te gaan bekijken. Dat viel wat tegen. De grote kolonie die er volgens de Lonely Planet moest zijn, bestond vandaag uit precies zes dieren. En die lagen ook nog alleen maar lui in de zon.

Leuker was dat op het moment dat we daar waren er enkele walvissen op korte afstand langs zwommen. Ze kwamen wel maar steeds kort een stukje boven water (zodat we er moeilijk foto’s van konden maken) maar je kreeg zo wel een aardige indruk van het formaat van de beestjes.

Toen we genoeg gezien hadden van de verschillende zeedieren, zijn we de steile klim teruggewandeld naar onze auto en zijn we weer naar Puerto Piramides gereden. Daar hebben we een leuk plaatsje uitgezocht op de camping. Na een bord soep hebben we eerst een uurtje niks gedaan. Aangezien het regende hadden we ook niet veel keuze. Toen het weer droog was, hebben we nog een wandeling door het dorp gemaakt. Dat stelt niet zo veel voor. Het bestaat vooral uit restaurants en toeristenbureaus die walvissafari’s organiseren. Al deze zaken sluiten als de bussen met toeristen eenmaal weer vertrokken zijn. Toen wij er waren was het dus bijna uitgestorven. Daarbij was ook nog eens de stroom uitgevallen, zodat het er niet vrolijker op werd. Met onze accu hadden wij daar niet zo’n last van. We hebben gewoon licht, muziek en koud drinken.

Donderdag 6 november 2008                                  Puerto Piramides, 20.00 uur

De periode zonder stroom heeft gisteravond niet heel lang geduurd. Wel werd de stroomonderbreking een aantal keren herhaald. Vannacht was het helder en koud. Omdat hier nauwelijks lichtvervuiling is, zie dan ontzettend veel sterren. Jammer dat we niet veel verder komen dan het herkennen van het Zuiderkruis.

Vanmorgen scheen al vroeg de zon op ons onderkomen waardoor het al snel lekker warm werd. In het zonnetje gezeten hebben we lekker ontbeten en daarna zijn we op pad gegaan om de fauna van Peninsula Valdes op foto en film vast te leggen. Voor de flora hebben we minder oog gehad. Deze bestaat namelijk vooral uit lage struiken met veel stekels. Patogonië is een heel droog gebied dus de begroeiing bestaat voornamelijk uit woestijnachtige soorten. Tussen die soorten lopen veel schapen rond. Aan de dikte van die dieren te zien, levert het gebied hun niet al te veel voedsel op. Beter af lijken de Guanaco’s. Deze lama-achtigen zitten stevig in het vel en zien er een stuk gezonder uit. In bepaalde gebieden hier komen ze heel veel voor, in andere stukken zie je ze helemaal niet. Ze worden in hun gebieden gehouden met veel prikkeldraad en wildroosters.

Vlak buiten Puerto Piramides lieten we het asfalt achter ons en draaiden we de ripio-weg op. De volgende 220 kilometer zijn we vervolgens door elkaar geschud. Het rijden op de gravelwegen is behoorlijk vermoeiend omdat je continu geconcentreerd moet blijven. Op sommige stukken kun je namelijk rijden alsof je op een gewone verharde weg rijd maar de weg kan ook ineens overgaan in een wasbord. Dan denk je dat alles los trilt. De snelheid moet er in ons geval dan uit maar dat moet ook weer niet te opzichtig gebeuren want dan gaat de achterkant van de auto proberen de voorkant in te halen. Als dat de eerste keer gebeurt ben je overigens wel meteen weer scherp. De adrenaline giert dan door je lichaam.

Naar verloop van tijd leerden we beter om te gaan met de verschillende omstandigheden en was het rijden wat meer ontspannen. Opschieten doet het echter nog steeds niet. We hebben vandaag de 40 kmh gemiddeld niet gehaald. Dat betekent dat we onze plannen om een deel van onze route via de (onverharde) ruta40 te gaan rijden toch moeten herzien. 600 kilometer op zo’n soort weg in dit tempo is misschien iets te veel van het goede. We hebben nog ruim twee weken om daar een beslissing over te nemen dus we kunnen er nog een nachtje over slapen.

De eerste etappe viel nog wel mee. Dit was achterafgezien duidelijk het minst gebruikte deel van het rondje. Punta Norte is dan ook een gebied dat de meeste tourgroepen niet in het programma hebben zitten. Hier zou echter een grote kolonie zeeleeuwen moeten zitten die in het najaar wordt bejaagd door orka’s. Die komen dan naar het land gezwommen en proberen jonge zeeleeuwen te pakken te krijgen. In het voorjaar (nu dus) zouden ze druk bezig moeten zijn met hun versier- en paringskunsten. Dat doen ze dan blijkbaar wel ergens buiten het zicht van het publiek want we hebben op Punta Norte welgeteld zes luierende zeeleeuwen gezien. Verder was het uitzicht op de oceaan wel mooi en waren we er praktisch alleen.

Tijdens de tweede etappe werd de weg al wat slechter. Na een uurtje hobbelen kwamen we bij een punt waar we onze eerst Pinguïns hebben gezien. Boven aan de klif hadden ze hun holen gegraven en daar werden de eerste eieren al bebroed. We konden tot op een halve meter van sommige pinguïns komen. Het interesseerde ze helemaal niets hoeveel foto’s dat we van ze maakten.

Een stukje verder kwamen we bij Caleta Valdes. Hier zou een enorme kolonie zeeolifanten moeten zitten. Bij de parkeerplaats had estancia La Elvira een restaurant geopend en daar hebben lekker van het buffet genoten. Ze hadden allerlei soorten hartige taart en ander lekkers. Je betaalde hier geen vaste prijs maar gewoon voor die dingen die je van het buffet nam. Het smaakte uitstekend.

Daarna zijn we op zoek gegaan naar de zeeolifanten. Ondanks dat het geen enorme grote kolonie was, hadden we ze snel gevonden. Over een kilometer stand lagen overal groepjes dieren in de zon te bakken. Het was voor ons alleen niet helemaal duidelijk of het nu zeeleeuwen waren of zeeolifanten. Alleen van een aantal hele grote dieren was het duidelijk.

Via het ‘kennis-pad’ zijn we daarna langs het stand naar een aantal uitkijkpunten gelopen. Vlak na het bord over de slangen die in het gebied leven, vonden we ineens twee van deze beestjes. Alsof ze er speciaal waren neergelegd!

Vanaf het verste uitzichtspunt zagen we nog twee verdwaalde pinguïns langs waggelen. Ook kon je mooi zien hoe de zee een natuurlijke wal aan het bouwen is als bescherming voor de kustlijn van Peninsula Valdes. Onze voorlaatste etappe was naar Punto Delgada. Dit was veruit het slechtste stuk ripio van de dag. Als we het rondje gedaan hadden zoals de tourgroepen dat doen, waren we nooit doorgereden naar Punta Norte. Nu moesten we gewoon door want bij Punto Delgada zou je de meeste zeeleeuwen en zeeolifanten moeten kunnen zien. Dat klopte uiteindelijk ook wel. Al waren het er ook hier veel minder dan we gehoopt hadden. Dat mocht de pret echter niet drukken.

We hebben vandaag zo ongeveer alle dieren gezien die we hier wilden zien: zeeleeuw, zeeolifant, walvis, guanaco en pinguïn stonden op ons lijstje. Als extra kregen we nog een hagedis, een slang, een patagonische haas en een dood gordeldier. De enige die we nog missen is een nandu. Misschien later nog een keer.

Nadat we als enigen bij Punta Delgada een kwartiertje hadden rondgekeken, zijn we in twee uur teruggereden naar Puerto Piramides. Daar waren we om half zeven terug op de camping. Daar hebben we eerst lekker wat gedronken en net hebben we een lekkere omelet met brood gegeten. Nu zijn we allebei moe. We liggen waarschijnlijk op tijd in bed vanavond en in slaap vallen zal wel geen moeite kosten.

Vrijdag 7 november 2008                                                               Trelew, 21.00 uur

 Dat slapen kostte gisteravond inderdaad geen enkele moeite. Het was weliswaar een stuk warmer dan de nacht ervoor maar dat was alleen prettig bij het naar het toilet gaan.

Na het ontbijt zijn we vanmorgen op weg gegaan naar de haven om te kijken of er nog walvissen te zien waren. uiteraard waren die er maar de harde wind joeg ons snel weer weg. Datzelfde overkwam ons tien minuten later toen we vanaf het hoger gelegen uitzichtspunt nog even over de verschillende baaien wilden uitkijken. Toen we genoeg gezien hadden, hebben we het verder voor gezien gehouden en zijn we richting Puerto Madryn gereden. Onderweg zaten we nog eens te overdenken wat we daar vandaag eigenlijk nog wilden doen en al snel kwamen we to de conclusie dat we net zo goed alvast naar Trelew konden rijden. Daar zouden we vast ook kunnen internetten en boodschappen kunnen doen. Konden we ook nog even een kijkje nemen in een van de dorpjes die gesticht zijn door de pioniers uit Wales die hier aan het einde van de negentiende eeuw de regio ontgonnen hebben. Het dorpje Gaiman hadden we echter heel snel gezien. We hebben zelfs niet eens de moeite genomen om een parkeerplaats te zoeken.
Toen door naar Trelew om boodschappen te doen en weer eens een berichtje op de mail te zetten. Midden in de stad vonden we een groot parkeerterrein waar we de auto kwijt konden en van daaruit hebben we het centrum even verkend. Het centrale plein / park was wel leuk om even te zien maar verder was het gewoon een grote stad. Toen we besloten een internetkantoor te zoeken, kwamen we langs een tankstation. Aangezien Tim naar de WC moest, zijn daar even langs gelopen en toen zagen we ineens dat ze in de shop/snackbar draadloos internet aanboden. We zijn daar dus gaan zitten en hebben wat empanadas en croissants gekocht als lunch en vervolgens hebben we daar anderhalf uur zitten internetten. Alle mail is weer gelezen, het verslag is weer op internet gezet, enkele mails zijn verstuurd, met beide ouders is gebeld en via de MSN is met Anita gebabbeld. We zijn dus weer helemaal bijgepraat. Kunnen we er weer een paar dagen tegen.

Toen we bij het tankstation vertrokken viel ons oog op een klok. Die gaf een andere tijd aan dan onze horloges. Bij nadere inspectie bleken ALLE klokken en horloges een uur vroeger aan te geven dan wij dachten dat het was. We hebben nu dus het bange vermoeden dat we al de hele week in een andere tijdzone leven dan de rest van het land. Blijkbaar is ergens in de afgelopen week ook hier de klok een uur terug gezet. Toen we uit Buenos Aires vertrokken hadden we namelijk nog gewoon dezelfde tijd als iedereen. Dat verklaart meteen waarom het ‘s morgens nog zo rustig was op de campings, waarom de tourbussen uit Puerto Madryn pas zo “laat” onderweg waren en waarom de winkels in Monte Hermoso nog niet open waren afgelopen zondag. Gelukkig deden ze bij de carrefour-express niet aan siësta dus konden we gewoon onze inkopen doen.
Na onze boodschappen voor vandaag en morgen gedaan te hebben, zijn we op zoek gegaan naar een camping. In eerste instantie zijn we een paar keer verkeerd gereden maar uiteindelijk kwamen we hier op camping Patagonia uit. We werden binnen uitgenodigd om het gastenboek in te vullen en na betaling van 40 pesos mochten we een plaatsje uitzoeken. We hadden keus genoeg want we zijn de enige gasten hier op dit moment. De eigenaresse begreep dat onze kennis van haar taal beperkt was en praatte dan ook langzaam en in eenvoudige zinnetjes. Dan is alles ineens een stuk duidelijker. Als al die andere Argentijnen dat nou ook een zouden doen..........

De rest van de middag hebben we doorgebracht met wassen en aanrommelen. De was droogde erg snel. Het was 24 graden, zeer droog en het waait ontzettend hard. Buiten zitten was dus helaas geen optie. Warm water hadden we besproken voor zeven uur en dat was prima in orde. Het toiletgebouw stelt helemaal niets voor maar de douche was perfect; veel water en heerlijk warm.

Vanavond hebben we lekkere biefstuk met ratatouille en stokbrood gegeten. De hond van de camping kwam bedelen voor een stukje vlees maar daar zijn we maar niet aan begonnen.

We hebben sowieso iets met de trouwe viervoeters vandaag. Toen we bij de haven in Puerto Piramides weg wilden rijden, probeerden twee honden dat te voorkomen door steeds voor de auto te gaan staan en te blijven blaffen. Zelfs als mensen ze wegjoegen, kwamen ze keer op keer weer terug. Later bij een tankstation vond een andere hond het nodig om tegen ons voorwiel aan te gaan liggen zonnen. Zelfs toen we de auto startten en wegreden, bleef hij gewoon liggen.

Morgen gaan we eerst een bezoekje brengen aan de pinguïnkolonie bij Punto Tombo en daarna willen we verder rijden naar Comodoro Rivadivia.