Argentinië en Chili - 2008

Week 5 - Torres del Paine / El Calfate

22 t/m 28 november 2008

Zaterdag 22 november 2008                                   Torres del Paine, 18.35 uur

Aangezien het vanmorgen regende, zijn we pas laat opgestaan. Het was natuurlijk te verwachten dat het na vier weken een keer afgelopen zou zijn met het mooie weer. Alleen jammer dat dat net hier moet gebeuren. Een eerste voorwaarde om een beetje lekker te wandelen is toch wel droog weer. En laat dat dan net vandaag afgelopen zijn. De eerste echte regendag van deze vakantie is nu dan ook een feit. Het is vannacht al begonnen en toen we vanmorgen wakker werden, was al snel duidelijk dat onze wandelplannen voor vandaag de ijskast in konden. Niet dat dat nodig was, want ze hadden ook gewoon buiten gezet kunnen worden want daar is het kouder dan in onze koelkast. Aangezien we hier namelijk geen elektriciteit hebben, hebben we de koelkast maar uitgezet. De stroom sparen we voor wat licht bij het avondeten en om de accu van de laptop op de laden. Lezen kunnen we ‘s avonds ook met onze hoofdlampjes.

Het was al twaalf uur geweest voordat we iets gingen doen. Dat was ook het moment waarop het wat lichter leek te worden en zelfs af en toe de zon even te zien was. We zijn met de auto naar Lago Grey gereden. Onderweg was het in eerste instantie droog maar naar mate dat we dichter bij ons doel kwamen, werd het weer donkerder en begon het weer te regenen. Ondanks de regen hebben we toch een wandeling gemaakt naar Mirador Grey. Ingepakt in poncho, regenbroek, muts, handschoenen en twee jassen gingen we op pad. Het eerste stukje ging door een stukje bos maar al snel kwamen we op een open vlakte met kiezelstenen. Langs de waterlijn van Lago Grey zijn we richting mirador gewandeld. Van daaruit zou je een mooi uitzicht moeten hebben op de Grey-gletsjer. In de verte konden we wel wat wits onderscheiden maar door de wolken en de regen was het niet echt een mooi plaatje. Wat wel mooi was, waren de ronddrijvende ijsbergen in het meer. Dit zijn stukken ijs die van de gletsjer zijn afgebroken en door de wind naar de andere kant van het meer worden geblazen.

Daar hebben we wat foto’s  van gemaakt en daarna zijn we teruggewandeld naar de auto. Daar hebben we eerst een broodje gegeten en vervolgens zijn we richting infocentrum gereden. Daar hebben we een kleine tentoonstelling over het park bekeken. De belangrijkste planten en dieren hebben we nu op plaatjes gezien. De meesten hebben we ook al in het echt gezien. Alleen de condor ontbreekt nog. Na het bezoek aan het infocentrum zijn we teruggereden naar de camping. Daar was het droog en scheen de zon een beetje. We hebben dus maar snel onze natte poncho’s te drogen gehangen en daarna zijn we naar Salto Chico gewandeld. Waar Salto Grande gisteren nog enigszins kon doorgaan voor een waterval gold dit niet voor Salto Chico. Bij gebrek aan beter hebben ze een stroomversnelling met wat rotsen erin omgedoopt tot ‘waterval’. Het stelde echt helemaal niets voor. Het uitzicht vanaf de mirador was wel weer mooi.

Het resterende deel van de middag hebben we niet veel meer gedaan. De regenbuien werden afgewisseld met korte momenten van zonnenschijn. De temperatuur is niet boven de acht graden uit gekomen. Wat we morgen gaan doen hangt een beetje van het weer af. De berichten voor de komende twee dagen voorspellen niet veel goeds. Als het morgenvroeg dan ook regent, sluiten we ons bezoek aan Torres del Paine  af en gaan we richting El Calafate. Hopen we alleen dat de rechter voorband van de auto dan niet nog verder leeg is dan nu het geval is want dan moeten we eerst nog een wiel verwisselen en een reparateur zoeken.

Zondag 23 november 2008                                     El Calafate, 20.00 uur

Afgelopen nacht heeft het zo ongeveer de hele nacht geregend. Niet dat we zijn opgebleven om er op te letten maar de momenten dat we wakker werden door de kou, regende het steeds. Zo dus ook toen om half negen de wekker afliep. De voorband van de auto was gelukkig niet slapper geworden dus konden we er gewoon mee rijden. Om negen uur vertrokken we richting Puerto Natales. Het was ondertussen zowaar droog geworden en om ons er van te weerhouden om te vertrekken werd zelfs de zon aangezet. Het was echter duidelijk dat het slechts een wanhoopsoffensief was. In de verte konden we de volgende bui al aan zien komen. Lang is het dan ook niet droog en zonnig gebleven.

We namen nu de nieuwe, kortere weg terug naar de stad en die was erg mooi aangelegd. Af en toe letterlijk door de bergen reden we over een prima ripio-weg naar de grote weg. De weg was soms gewoon in de rotsen uitgehakt. Waarschijnlijk is de weg in de andere richting nog mooier omdat je dan uitkijkt op het Paine-massief. Vandaag maakte dat toch niets uit want de bergen zaten helemaal in de wolken. Er was zelfs nieuwe sneeuw gevallen. De sneeuwgrens was erg laag gekomen en gelukkig hoefden we vandaag niet te wandelen.

In Puerto Natales hebben we eerst getankt en de rechter voorband opgepompt. Daarna hebben we bij de supermarkt wat brood gekocht en dat hebben we op de parkeerplaats opgegeten. Daarna hebben we de koelkast opgeruimd. Alles wat niet mee de grens over mocht hebben we of opgegeten of weggegooid. Gelukkig hoefde er niet veel weg. Achteraf overigens overbodig want er heeft deze keer niemand gevraagd of gekeken wat we aan verboden goederen bij ons hadden.

Na een kort ritje kwamen we bij de grens aan. De Chileense grenspost werd in een nieuw persoonlijk record van vijf minuten gepasseerd. Bij de Argentijnse grenspost leek zich dat proces te herhalen. Terwijl we nog stonden te kijken waar we moesten zijn, werden we al gesommeerd naar een bepaalde balie te komen. De paspoorten werden snel bekeken en vlug werd een stempel geplaatst. Bij nader inspectie bleek er echter SALIDA gestempeld te staan. Na duidelijk gemaakt te hebben dat we niet het land UIT maar juist IN wilden, werd er eerst even moeilijk gekeken maar al snel kwamen de juiste stempels uit de la en werd  de foute stempel doorgestreept. Bij de douane werd eerst zeer uitgebreid de groene kaart bestudeerd. Daarna wilden ze ineens het huurcontract zien. Dat hadden we natuurlijk niet zo bij de hand dus moesten we eerst terug naar de auto om het ergens uit een van de banken te vissen. Eenmaal weer bij de douane werd het contract een keer doorgebladerd, werd er een enorme stempel op ons grensdocument gezet en toen mochten we Argentinië weer in.

Wat volgde was een rit van zo’n tweehonderd kilometer naar El Calafate. Na het oversteken van de grens zijn we ook de Ruta40 (Ruta Cuarenta) opgedraaid. Deze weg is voor Argentinië wat de Route66 is voor de Verenigde Staten. Hij loopt helemaal vanuit het uiterste noorden naar Rio Gallegos in het zuiden. Met name het traject tussen Perito Moreno en El Calafate is legendarisch omdat het voor het grootste deel nog onverhard is en door het lege Patagonische landschap loopt. Het stukje dat we vandaag gereden hebben was voor het grootste deel gewoon geasfalteerd. De vijfenzestig kilometer ripio die wel al geprobeerd hebben, vielen ons niet tegen. Als de overige zeshonderd die we nog willen rijden van dezelfde kwaliteit zijn, komt dat allemaal wel goed.

Om vier uur kwamen we aan in El Calafate. Daar zijn we neergestreken op de lokale municipal camping. Het is duidelijk dat we in toeristisch gebied terecht gekomen zijn. Het is de duurste camping die we tot nu toe gehad hebben. Het stadje zelf wemelt van de toeristen. Veel backpackers maar ook veel groepsreizigers doen El Calafate aan voor een bezoekje aan de Perito Moreno gletsjer. Alles draait dan ook om het toerisme. Heel veel souvenirwinkels, outdoorshops, restaurants en touroperators.

Nadat we de camper een beetje leuk hadden neergezet en een broodje hadden gegeten, hebben we een oriënterend rondje door de hoofdstraat gewandeld. Bij een internetgelegenheid hebben we de nieuwste verslagen weer online gezet en Petra heeft nog even met Anita gebabbeld. Daarna zijn we bij het informatiebureau binnengewandeld. Nu hebben we in ieder geval een idee van de entreeprijzen en van de kosten van boottochtjes. De excursie naar de Upsala-gletsjer die we misschien wilden maken, kunnen we nu al van ons lijstje schrappen. Er is zo’n groot stuk ijs van de gletsjer afgebroken dat de doorgang naar de gletjer voorlopig voor alle scheepvaart geblokkeerd is. Petra heeft ook nog bij een reisbureau nagevraagd wat een minitrekking op de gletsjer inhoud en kost en waarschijnlijk gaan we dat een van de komende dagen doen.

Na ons rondje door de stad hebben we boodschappen gedaan en vervolgens hebben we op de camping de barbecue weer aangemaakt voor een paar heerlijke, zelfgemaakte hamburgers. Bij de afwas werd Petra tenslotte op de vingers gekeken door een van de vele viervoeters die op de camping rondlopen. Hij had duidelijk de lekkere hamburgers geroken.

Het weer hier in El Calafate is aanzienlijk beter dan in Torres del Paine. Al tijdens de rit naar Puerto Natales konden we het weer zien verbeteren. De grijze massa maakte plaats voor blauwe lucht met wolken en zon. De temperatuur was wel niet erg hoog maar met de zon op de auto werd het toch al snel aangenaam. De voorspellingen voor hier zien er erg rooskleurig uit. We zijn benieuwd.

Maandag 24 november 2008                                              El Calafate, 21.50 uur

Toen we vanmorgen wakker werden was het helemaal helder en het zonnetje scheen dus uitbundig. Al snel kwamen echter de eerste wolkensluiers aandrijven. Deze veranderden in een vrij dicht wolkendek toen we dichter bij de bergen kwamen. We waren om elf uur vertrokken voor een bezoek aan de Perito Moreno gletsjer. Aangezien je voor een gletsjer bergen nodig hebt, moesten we eerst tachtig kilometer rijden om bij dit stuk natuurgeweld te komen. Eerst moest er natuurlijk entreegeld betaald worden voor PN Los Glaciares. Dit is een van de oudste Nationale Parken van Argentinië en het staat sinds 1981 ook op de werelderfgoedlijst van de UNESCO. Het park is ruim 6000 km² groot en bevat zo’n driehonderd gletsjers. Deze maken deel uit van de grote ijskap die over het Andesgebergte ligt. Het is de grootste ijsmassa op land na Antarctica. De gletsjer Perito Moreno is een van de weinige gletsjers op aarde die ondanks de klimaatveranderingen nog steeds groeit. Door de gunstige ligging tussen twee oceanen en de daarmee samenhangende windstromingen is er een continue aanvoer van sneeuw en regen in de bergen. Daardoor kan de gletsjer op niveau blijven. Hij komt uit in een zijarm van Lago Argentino en vormt daar een vier kilometer brede en zestig meter hoge ijswand. De gletsjer kun je al van een flinke afstand zien liggen en dan lijkt het allemaal nog niet zo groot. Het wordt pas indrukwekkend als je dichterbij komt.

Na een half uur slingeren door de bergen kwamen we om kwart over twaalf aan bij de parkeerplaats bij de gletsjer. Daar wemelde het van de grote en kleine touringcars maar er was gelukkig ook nog een plekje vrij voor ons campertje. Te voet ging het vervolgens over splinternieuwe wandelpaden naar de verschillende uitzichtpunten. Steeds had je een schitterend uitzicht op de gletsjer en naar mate dat je dichterbij kwam, kreeg je steeds beter door hoe ontzettend groot dat ding eigenlijk is.

Het oppervlak dat van een afstand vlak lijkt, blijkt van dichterbij doorklieft te zijn met scheuren en spleten. Het front van de gletsjer bestaat uit allemaal torens van ijs die ieder moment om kunnen vallen. De meeste mensen staan dan ook vooral te wachten totdat er weer een stuk ijs omlaag komt vallen. Helaas hebben we geen hele grote stukken ijs omlaag zien komen. Wel hoor je steeds het kraken van het ijs en de enorme knallen als er weer ergens een nieuwe scheur ontstaat. Soms hoor je ook het gerommel van een ijslawine maar dat is dan meestal binnen in de gletsjer. Slechts heel af en toe zie je aan de buitenkant stukken ijs omlaag komen. De ‘kleine’ stukjes ijs die we omlaag hebben zien komen, lagen wat betreft formaat ergens tussen een touringcar en een twee-onder-een-kap-woning. Het lijkt zelfs gelukt om zo’n val op film vast te leggen. Dat is namelijk een grote uitdaging omdat je een gletsjervoorkant van een paar honderd meter hebt terwijl je geen idee hebt waar er misschien een stuk ijs gaat vallen.

(Het vallende ‘stukje’ ijs is ongeveer tien bij vijf meter groot !) 

Via de verschillende looppaden en platforms hebben we zo’n twee uur rondgedwaald langs de gletsjer. Het licht was niet geweldig om foto’s te maken. Het was bewolkt maar op sommige plaatsen kwam toch de zon erdoor. De foto’s zijn dus veelal aan de donkere kant. Toch heeft Petra ruim honderd foto’s gemaakt zodat haar totaal deze vakantie nu al boven de duizend ligt. Tim heeft weer een kwartier film aan zijn totaal van twee uur toegevoegd. Hij ligt daarmee nog ruim achter op zijn planning. Hij heeft namelijk voor iedere week bandje van een uur bij zich. Dat maakt het monteren straks wel wat gemakkelijker.

Toen we rond twee uur weer boven kwamen, was het al een stuk rustiger op de parkeerplaats. Veel touringcars waren al weer op weg terug naar El Calafate. Wij zijn nog eerst naar de haven gereden voor een boottochtje langs de gletsjer. We konden bijna meteen aan boord dus onze lunch moesten we nog een uurtje opschuiven. Tijdens dat uur zijn we met een select gezelschap van twaalf personen langs de gletsjer gevaren. Als je van beneden tegen de gletsjer opkijkt, zie je pas hoe groot hij echt is.

En dan bleven we ook nog eens ruim driehonderd meter van de ijsmuur vandaan. Je zit namelijk niet te wachten op een flatgebouw van ijs op je rondvaartbootje. Tijdens het uur is de boot twee keer langs de hele gletsjer gevaren. We hebben dus tijd genoeg gehad om alles goed te bekijken en om foto’s te maken. Het was bovenop de boot wel erg koud. De wind kwam over het ijs aanwaaien en was dus behoorlijk fris. Toen we weer aan land stonden waren we dan ook blij dat het in de auto lekker warm was.

Na een stokbroodje met ham gegeten te hebben, zijn we teruggereden naar El Calafate. Daar hebben we de camper weer op de camping geparkeerd en we hebben nog maar eens voor drie nachten bijgeboekt. De campings die volgens de reisgidsen in het nationaal park zouden zijn, bestaan namelijk niet meer. Het restant van de middag en avond hebben we gebruikt voor het sorteren van de foto’s, het wegbrengen van de was, het redden van Petra’s bergschoenen (die de aandacht van twee honden hadden getrokken) en douchen. Daarna zijn we op zoek gegaan naar een pinautomaat. Die was zo gevonden maar we kregen maar driehonderd pesos (±70 euro) per keer. Gelukkig kun je wel meerdere keren achter elkaar pinnen. Omdat de rij achter ons toch wat ongeduldig werd, zijn we na drie keer maar gestopt. Bij andere automaten kregen we helemaal niets dus gaan we morgen nog maar een rondje maken. Toen we weer geld hadden, hebben we een leuk restaurant uitgezocht waar het druk was en daar hebben we heerlijk gegeten. Vooraf een lekkere salade met tonijn, ei en tomaat en als hoofdgerecht voor Tim een lekkere biefstuk met champignons en voor Petra een zalmforel met garnalensaus. Voor een toetje was helaas geen plaats meer.

Dinsdag 25 november 2008                                    El Calafate, 21.00 uur

Vandaag een lekker rustig dagje. Eigenlijk hebben we niets gedaan. Aanvankelijk was het nog zwaar bewolkt maar vanaf twaalf uur klaarde het helemaal op en wat volgde was een heerlijk zonnige middag. De temperatuur in de schaduw steeg naar 21°C en in de zon was het natuurlijk veel warmer. We hebben dus lekker in onze stoeltjes in de zon gezeten zodat we een beetje aan ons kleurtje konden werken. Aan de roze gloed die we nu allebei uitstralen lijkt dit redelijk geslaagd.

Tim had bedacht dat het misschien verstandig zou zijn om eens te kijken hoe de krik werkt en hoe het reservewiel onder de auto uit moest. Dat had hij natuurlijk al drie weken geleden moeten doen, maar beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. Aanvankelijk ging alles vlekkeloos. Krik uit de auto, metalen stukken in elkaar zetten om als slinger te gebruiken en de krik onder de auto plaatsen. Opkrikken bleek geen probleem en na vijf minuten was de auto opgekrikt en weer omlaag gelaten. De slinger moeten we ook gebruiken om het reservewiel onder de auto uit te halen. Aan het einde van een lange metalen buis zit een rechthoekig blokje dat in een gaatje past. Als je de slinger dan ronddraait, wordt een kabeltje afgewikkeld en zakt het reservewiel omlaag. Een heel handig systeem en het werkte prima. Totdat Tim het wiel weer optakelde en het einde van het kabeltje bereikt was. Op het moment dat er wat weerstand kwam zei het rechthoekige blokje ‘krak’ en hadden we een losse buis en een los blokje. Dat betekende dat het reservewiel niet meer onder de auto uit kon en de krik niet meer omhoog gedraaid kon worden. De reactie van Tim zullen we niet woordelijk weergeven maar blij was hij niet.

Nadere inspectie van het geheel liet zien dat dit niet het originele uiteinde van de stang was maar een handig geknutselde vervanging. Maar ja, hoe krijg je zo’n nieuw ding? Eerst maar eens een mail naar RutaSur. Aangezien het in Buenos Aires waarschijnlijk siëstatijd was, liet een reactie een tijdje op zich wachten. Dan maar naar de YPF-shop die vlak bij de camping ligt. Daar hadden ze heel veel auto-onderdelen dus misschien ook iets voor een krik. Het kostte wat moeite om duidelijk te maken waar het ding dat we bij ons hadden voor diende maar toen eenmaal duidelijk was wat het was, konden ze ons niet verder helpen. We moesten het maar laten lassen.

Terug op de camping is Tim met een hamer aan de slag gegaan en ineens kwam een deel van de geknutselde vervanging los. Zo kon het afgebroken stukje in de buis geklemd worden en toen lukte het om het reservewiel omlaag te draaien. Bij het terughalen van de stang viel het blokje er echter weer uit en lag het ergens onder de auto op de beschermkap van het reservewiel. Liggend onder de auto is Tim op de tast op zoek gegaan naar dit toch essentiële onderdeel. Het duurde even voor dat hij het gevonden had maar wat hij nog meer tegenkwam was veel belangrijker. Vastgeklemd vond hij namelijk ook het originele opzetstukje dat nodig is om de krik te gebruiken. Nu hoeven we dus niet meer op zoek naar een vervanging voor de vervanging maar hebben we ineens het origineel. Nu nog zorgen dat we dat niet verliezen!
Later op de middag hebben we nog even de reactie van RutaSur gelezen en gereageerd dat hun hulp niet meer nodig is. Ook hebben we voor morgen een minitrekking op de gletsjer geboekt. We worden om negen uur bij de camping opgehaald en zijn de hele dag onder de pannen. We konden met creditcard betalen dus kunnen we nu stoppen met proberen om nog meer pesos te pinnen. Meer dan driehonderd pesos per keer krijgen we niet en Petra kreeg vandaag zelfs helemaal niets. En aangezien Tim per transactie €2,50 betaalt, is het niet bevorderlijk als hij steeds kleine bedragen moet pinnen.
De was die we gisteren hebben afgegeven bij de receptie is ook terug. Het is duidelijk dat ze buiten is gedroogd. Waar de remsporen aan de binnenkant van de onderbroeken nu weg zijn, zit er nu vogelpoep aan de buitenkant! Daarnaast kregen we een broek meer terug dan we hadden ingeleverd. Aangezien het niet onze maat was, hebben we hem maar teruggebracht.
Vanavond hebben we kalkoenfilets op de barbecue gegrild en daarbij stokbrood en ratatouille gegeten. Een lekker stukje camembert als toetje was een prima afsluiting van een lekker ontspannen dagje.

Woensdag 26 november 2008                                            El Calafate, 22.00 uur

Vanmorgen stonden we om negen uur voor de poort van de camping te wachten op de bus van Hielo y Aventuras die ons zou komen halen voor een uitstapje naar de gletsjer. Om kwart over negen kwam er een minibusje aanrijden dat ons meenam voor een rondje sightseeing door El Calafate. Onderweg werden nog verschillende mensen opgepikt en uiteindelijk werden we afgeleverd bij een grote touringcar. Deze was al aardig vol en nadat er onderweg nog wat meer mensen waren opgehaald, waren er bijna vijftig mensen aan boord voor de mini-trekking.

Het eerste deel van het programma was voor ons een herhaling van hetgeen we maandag al hadden gedaan. We zijn naar het park gereden, moesten entreegeld betalen, stopten bij een mirador voor een mooi uitzicht op de gletsjer en hadden vervolgens nog twee uur de tijd om rond te wandelen en naar de gletsjer te kijken. Omdat we de wandeling over de looppaden maandag al hadden gemaakt, hebben we vandaag onze tijd besteed aan het hopen op het vallen van grote stukken ijs. Er dreven vandaag veel meer ijsbergen in het meer dan maandag dus gisteren moet er veel ijs gevallen zijn. Als het bij de gletsjer gisteren net zo zonnig was als bij ons, zal er flink wat ijs gesmolten zijn. Vandaag hadden we dat geluk helaas niet. De zon scheen alleen achteraan op de gletsjer. We hebben wel wat ijs zien vallen, ook grotere stukken, maar helaas hebben we niets op foto of film vast kunnen leggen.

Na de lunch vertrokken we om half twee weer met de bus naar de haven. Daar werden de namen gecontroleerd en werden we op een rondvaartboot geladen. Deze bracht ons in twintig minuten naar de overkant van het meer. Dit was een ander meer dan maandag dus hebben we nu ook de andere kant van de gletsjer vanaf het water kunnen zien. Ook aan deze kant viel het uitzicht niet tegen.

Bij een refugio aan de andere kant van het meer konden we onze rugzakken achterlaten en daarna gingen we te voet door het bos en over het strand naar de gletsjer. Onderweg was nog een fotostop en werd nog een praatje gehouden over gletsjers in het algemeen en over de Perito Moreno in het bijzonder. We hadden ons aangesloten bij de Engelstalige groep dus konden we alles prima volgen. Na een wandeling van een kwartiertje kwamen we aan bij de rand van de gletsjer en werden onze crampons ondergebonden. Dit zijn metalen ‘schoenen’ met grote pinnen eronder zodat je er mee op ijs kunt lopen zonder uit te glijden. Er volgde nog een korte instruktie en daarna begaven we ons op glad ijs. De wandeling was ongeveer twee kilometer lang en daar hebben we bijna twee uur over gedaan. We zijn niet heel ver de gletsjer opgeweest maar hebben vooral de rand verkend. Dat was ook al een hele ervaring. Het wandelen met de ijzers onder je voeten is even wennen maar als je maar goed je voeten optilt, kan er niet zo veel gebeuren. Daarbij zijn de paden al door vele mensen voor je belopen dus echt glad is het ook niet, Het is meer alsof je over een grindpad loopt. Alleen zijn de stenen in dit geval allemaal ijsblokjes.

Over het oppervlak van de gletsjer stromen allemaal kleine beekje van smeltwater. Daaronder zie je de diepblauwe kleur van het ijs. Deze blauwe kleur zie je overal in de gletsjer terug. Het is het gevolg van de dichtheid van het ijs. Hoe minder luchtbelletjes er in het ijs zitten hoe blauwer. Naast de beekjes had je ook nog blauwe vennetjes.

Bij het hut hebben we eerst even wat gedronken en daarna hadden we nog een half uurtje voordat de andere groepen terug waren. Om kwart voor zes ging de boot vervolgens weer terug naar de andere kant waar de bus ons opwachtte. Deze bracht ons uiteindelijk weer veilig naar El Calafate. Om kwart voor acht waren we weer terug op de camping. Daar hebben we snel onze spullen in de camper gedumpt en toen zijn we snel de stad ingegaan om een hapje te eten. Zoals gebruikelijk is dat weer prima gelukt. Het was niet heel goedkoop maar de kipsalade en de biefstukken smaakten uitstekend. Jammer alleen dat we het niet allemaal op kregen. Als je bijna een pond biefstuk per persoon krijgt, hoef je geen salade vooraf te nemen. Jammer dat er op de menukaart niet bijstond hoe groot de biefstukken waren......

Donderdag 27 november 2008                                           El Chaltén, 18.00 uur

Vandaag een transferdag. Na vier dagen El Calafate waren we wel weer toe aan een nieuwe omgeving. El Chaltén ligt maar honderd kilometer noordelijker maar omdat er twee meren tussen liggen, ben je ruim tweehonderd kilometer onderweg. Omdat het volgens de kaart allemaal geasfalteerde weg was, zijn we pas laat vertrokken. We hebben eerst uitgebreid gedoucht en ontbeten, daarna boodschappen gedaan en uiteindelijk de tank weer laten bijvullen met diesel. Voor die tijd had Petra ook nog bij een Pharmacia tabletten gehaald voor haar hooikoorts. Sinds gisteren was ze namelijk volop aan het niezen en snotteren. Welke planten daarvoor verantwoordelijk zijn weten we nog niet, maar aangezien de lenga familie is van de beuk, hebben we wel een ernstig vermoeden. Bij de pharmacia hadden ze gelukkig gewoon Ceterizine. Na een tabletje geslikt te hebben, was het snotteren al een flink stuk minder.

Het was uiteindelijk twaalf uur voordat we op pad gingen. Het grootste deel was inderdaad verhard. Na veertig kilometer op de ruta 40 hield het asfalt echter ineens op en gingen we op ripio verder. In eerste instantie leek het alleen op een omleiding. Naast de ripioweg werd geasfalteerd. Deze asfalteringswerkzaamheden verdwenen alleen helemaal uit beeld en wat overbleef was een verschrikkelijke hobbelweg. Na enige tijd hebben we ons er maar bij neergelegd dat de resterende honderdtwintig kilometer onverhard zouden zijn. We waren dan ook aangenaam verrast toen na dertig kilometer de ripio weer overging in asfalt. Splinternieuw asfalt zelfs dat helemaal was doorgetrokken tot El Chaltén. Dat stond ook niet op de kaart.

Om drie uur waren we hier in El Chaltén. Na eerst een oriënterend rondje door het dorp gereden te hebben, besloten we maar te kiezen voor de gratis kampplaats aan het begin van het dorp. Enige faciliteit is een latrine maar dat is geen probleem voor de eerste nacht. Daarna kijken we wel verder. Tijdens de wandeling die we daarna door het dorp gemaakt hebben, zijn we nog twee campings tegengekomen waar we eventueel ook met elektriciteit kunnen staan.

Het dorp is verder een verzameling ho(s)tels, restaurants en winkeltjes. Het is de trekkinghoofdstad van Argentinië. Iedereen die hier naartoe komt, komt dan ook om te wandelen. En dat is dan ook wat we de komende dagen willen gaan doen. Petra heeft een kaart gekocht en bij het informatiebureau hebben we nagevraagd welke dagtochten er te maken zijn. Zo te zien kunnen we ons hier wel een paar dagen vermaken.

Tijdens ons rondje door het dorp hebben we nog een paar mailtjes verstuurd en heeft Petra bij een locutorio even naar huis gebeld om Hanny te feliciteren. Helaas duurde het te lang (en was de locutorio toch wat duurder dan de skype) om Hanny thuis de computer op te laten starten om de felicitatiemail te lezen. Nu moeten we de reactie op onze creativiteit maar een andere keer horen.

Nu zitten we lekker in de camper met uitzicht op de witte bergen van Monte Fitz Roy en Cerro Torre. De toppen zitten wel in de wolken, maar dat is hier blijkbaar gebruikelijk.

Tijdens het koken werden we opgeschikt door het gekrijs van een aantal vogels buiten de camper. Na het enige tijd genegeerd te hebben, zijn we toch eens gaan kijken. Het bleken vier parkieten te zijn. Die hadden we hier niet verwacht. Ze bleven geduldig zitten wachten tot we ze op de foto hadden gezet. We mochten zelfs vrij dichtbij komen.

Vrijdag 28 november 2008                                                 El Chaltén, 18.30 uur

Het was vandaag een heerlijke wandeldag. Het zonnetje scheen, er was weinig wind en de temperatuur was rond de zeventien graden. Omdat we een flinke wandeling wilden maken, waren we voor ons doen al op tijd wakker. Om negen uur reden we naar het dorp om brood te halen en dit hebben we op de parkeerplaats bij het informatiebureau gesmeerd en opgegeten. Daar hebben we de auto de rest van de dag ook laten staan. Te voet zijn we vervolgens naar het begin van de wandeling vertrokken. Daar gingen we om tien uur op pad voor een wandeling van elf kilometer naar Laguna Torre. Volgens de kaarten en de mevrouw van het VVV-kantoor zouden we er drie uur over moeten doen (enkele reis). We waren er dan ook vanuit gegaan dat we voor de hele tocht bijna zeven uur nodig zouden hebben (inclusief foto-, eet- en plasstops). Dit bleek uiteindelijk heel erg mee te vallen. Na ruim twee-en-een-half uur waren we al bij het eindpunt van de wandeling. Dat was een meertje waarin een grote gletsjer uitkomt. Op deze gletsjer hebben we de hele heenweg uit kunnen kijken. Met het uitzicht zat het dus wel goed. Ook de rest van de omgeving was er mooi. De wandeling ging door een lang dal en je liep soms door een lengabos en dan weer op een open vlakte. Het was geen moeilijke tocht. Het ging af en toe wel wat bergop en bergaf maar over het algemeen was het algemeen was het redelijk vlak. De route was ook erg duidelijk te volgen. Er was eigenlijk maar één pad dus verkeerd lopen zat er niet in. Op de zeldzame kruisingen met anderen paden stond duidelijk aangegeven waar je heen moest en hoe lang de wandeling nog was. Het was een druk bewandelde route. Behalve dat we veel wandelaars tegenkwamen, hebben we ook veel mensen ingehaald.

Bij het gletsjermeer aangekomen hebben we wat foto’s gemaakt en daarna zijn we snel aan de terugweg begonnen. Het uitzicht was weliswaar erg mooi maar er stond een stevige wind die over de gletsjer aan kwam waaien. Echt aangenaam om er bezweet te gaan zitten picknicken was het dus niet. Na een stukje terug gewandeld te zijn vonden we echter een leuk plekje in de zon en uit de wind. Daar hebben we lekker onze stokbroodjes met ham opgegeten. Daarna zijn we op ons gemak teruggegaan naar El Chaltén. Daar kwamen we na ruim vijf uur wandelen al weer bij ons huisje aan. Daarmee zijn we teruggereden naar onze kampplaats en daar hebben we van vier tot half zes nog lekker in de zon gezeten. Petra heeft nog even haar voeten in koud water gekoeld om het herstelproces te versnellen.

Na half zes begon het ondanks de zon toch wat fris te worden en zijn we maar in de camper gaan zitten. De zon scheen echter lekker door de raam naar binnen dus binnen was het zeer aangenaam. Voor vanavond staat hutspot met gehaktbal op het menu dus daarmee hopen we weer genoeg energie binnen te krijgen om ook morgen weer een flinke wandeling te kunnen maken.