Argentinië en Chili - 2008

Week 9 - Terug naar Buenos Aires

20 t/m 26 december 2008

Zaterdag 20 december 2008                                                Villa Regina, 21.00 uur

Toen we vanmorgen wakker werden, bleek dat de bewolking ons weer had ingehaald. Weliswaar geen gesloten bewolking maar toch genoeg om te besluiten om weer verder te reizen. Na het ontbijt zijn we eerst naar een andere wijk van het El Chocón gehobbeld om de pootafdrukken van de dinosauriërs te gaan bekijken. Toen we aankwamen bij de rand van het meer zagen we eerst een aanlegsteiger met een hek er omheen. Althans, zo zag het eruit. Bij nadere inspectie bleken dit de loopbruggen over de voetstappen te zijn. We hadden wel gelezen dat die loopbruggen er waren maar niet dat er ook nog water over de afdrukken stroomde.

Toen we probeerden om de dinovoetstappen in het water te onderscheiden, bleek ook al snel dat dit niet helemaal de bedoeling was. Er kwam een meisje aanlopen dat vertelde dat door de hoge waterstand in het meer de afdrukken onderwater verdwenen waren. Ze kon ons echter wel wat andere voetstappen laten zien. Blijkbaar zijn er langs de rand van het hele meer afdrukken te vinden maar vertellen ze dat liever niet aan de toeristen. Ze hebben ze liever binnen de hekken. Daar zullen dan ook wel de meeste en duidelijkste afdrukken te zien zijn. Tijdens onze wandeling langs het meer zijn we namelijk niet echt duidelijke afdrukken tegengekomen. Wel heel veel plaatsen waarvan we dachten dat het afdrukken zouden kunnen zijn. Die ene afdruk die wel duidelijk was, was echter al mooi genoeg. Het was een vrij diepe afdruk en omdat er water in stond, was hij heel duidelijk te zien. Het schijnt dat de inwoners van El Chocón de diepe afdrukken vroeger gebruikten om te barbecueën!

Nadat we afdrukken bewonderd hadden en een stukje langs het meer hadden gewandeld, zijn we richting Neuquén gereden. Onderweg hebben we nog een omweggetje van honderd kilometer gemaakt om Museo Carmen Funes te bezoeken. Dit zou een prachtig museum moeten zijn volgens sommige reisgidsen. Dat viel helaas een beetje tegen. Het museum bestond uit één grote hal met daarin een model van de Argentinosaurus huinculensis. Dit was wel een enorm groot skelet.

Het beest moet ongeveer veertig meter lang zijn geweest en vijfenzeventig ton hebben gewogen. Daarmee is het een van de grootste bekende dinosauriërs. Precies weten ze het niet omdat ze eigenlijk maar zeven botten van het dier hebben opgegraven. De afmetingen van deze botten (wervels, schouderblad en dijbeen) zijn echter van zo’n groot formaat dat paleontologen met behulp van de kennis over de algemene bouw van dinosauriërs een model gemaakt hebben. Het was indrukwekkend om te zien. Zeker als je je probeert voor te stellen dat dieren van dat formaat hier ooit hebben rondgewandeld.

Naast het nagemaakt model van de reuzendino waren er ook echte skeletten van kleinere dieren. Ook waren er fossiele eieren te zien. Het was wel grappig om te zien hoe klein die dan weer waren. Daar komen dan hele kleine dino’s uit die uit moeten groeien tot enorme giganten. Dan moet er wel erg veel voedsel geweest zijn. Aangezien dit herbivoren waren, moet dit gebied dus ooit heel dicht begroeid zijn geweest. Dat kun je je dan weer moeilijk voorstellen als je ziet hoe droog en kaal het hier nu is.

Het dorpje Plaza Huincul is naast de vindplaats van de dinosauriërs ook de plaats waar de eerste Argentijnse olie is gevonden. De nationale oliemaatschappij YPF is hier dus zeer belangrijk. Zelfs zo belangrijk dat een deel van het museum aan de geschiedenis van de oliewinning is gewijd. Nadat we ook nog even die tentoonstelling hadden bekeken, vonden we het wel weer mooi geweest. We zijn weer teruggereden naar de grote weg en daarna was het nog maar een klein stukje naar Neuquén. Daar hebben we eerst bij een groot winkelcentrum boodschappen gedaan en daarna zijn we op zoek gegaan naar de camping. De navigatiemiep leidde ons zonder problemen naar de plaats waar de camping zou moeten zijn. Helaas was daar vanalles te vinden maar geen camping. We zijn toen maar doorgereden naar het naburige Cipolletti omdat daar ook nog een camping zou moeten liggen. Ook die hebben we niet gevonden. Bij de ACA (Automovil Club Argentina) kregen we te horen dat er ook geen camping was in het stadje. Nadat we gebruik hebben gemaakt van de Wifi-zone bij de ACA zijn we verder gereden richting Gral. Roca. Onderweg hebben we nog bij een soort VVV-kantoor geïnformeerd naar campings. Daar kregen we te horen dat er een goede camping was in Cipolletti (!) en dat er vijftig kilometer verderop in Villa Regina nog een camping was. Omdat we geen zin hadden om terug te rijden, hebben we nog maar vijftig kilometer toegevoegd aan ons totaal. We hebben nu dan ook de magische grens van tienduizend kilometer overschreden. Zonder problemen hebben we vervolgens de camping gevonden. Het is de goedkoopste camping van de vakantie maar dat is aan de voorzieningen niet echt te merken. We hebben een plaatsje onder de bomen en natuurlijk weer een barbecue en picknicktafel onder handbereik. Helaas waait het ook hier weer erg hard dus hebben we de picknicktafel niet gebruikt. De barbecue wel. Bij gebrek aan houtskool heeft Tim maar veel droog hout gesprokkeld en dat in de fik gestoken. In de gloeiende as hebben we vervolgens in aluminiumfolie gewikkelde zalmfilets gegrild. Daarbij rijst met een garnalensausje en broccoli. Het smaakte weer eens uitstekend.

Zondag 21 december 2008                                       Monte Hermoso, 18.30 uur

Gisteravond rond tien uur kwamen er allemaal auto’s de camping oprijden die jongeren met tentjes en flessen drank uitlaadden en vervolgens weer vertrokken. Dat was het startsein voor een onrustig nachtje. Het eerste uur viel nog wel mee. De stroom was uitgevallen dus was het helemaal donker op de camping. Toen dit om elf uur weer aanging, kon het feest beginnen. Er werden grote kampvuren ontstoken en er werd keiharde muziek gedraaid. Tot twaalf uur werden Metallica, AC/DC en andere herriebands voluit gedraaid. Daarna ging het volume omlaag en was nog slechts het geschreeuw en gegil te horen dat hoort bij het baltsgedrag van de Argentijnse jeugd. Dit is doorgegaan totdat we om negen uur opstonden. Toen we om tien uur vertrokken, werden de eerste tentjes al weer opgeruimd en lagen overal groepjes jongeren in slaapzakken op het gras te slapen.

We zijn vandaag weer ruim vijfhonderd kilometer naar het oosten gereden. Een deel van de we op de heenweg ook al gehad dus we wisten wat ons te wachten stond: heel veel kilometers rechtdoor! Onderweg zijn een paar dorpjes en tankstations maar verder was het gewoon weer leeg. Ook op de weg was niet veel te doen. We hadden besloten om op zondag verder te rijden om op die manier het vele vrachtverkeer te ontlopen. Dat is prima gelukt. We hebben niet veel vrachtwagens in hoeven te halen en ook het autoverkeer viel erg mee. Rond de middag hebben we bij een Esso-tankstation met Wifi even naar huis gebeld om Anita te feliciteren maar verder zijn we eigenlijk gewoon doorgereden.

Na ruim zeven weken rondrijden zijn we er ook eindelijk achter waar alle rode schrijnen en vlaggen voor dienen die we overal in dit land langs de weg tegenkomen. In het begin dachten we nog dat het herdenkplaatsen waren voor mensen die zich daar hadden doodgereden (zie verslag week 2). Dat leek later een beetje vreemd omdat naast alle rode ‘kapelletjes’ er ook gewoon heel veel standaard kruizen en andere herdenkingsmonumentjes te vinden zijn. Die zijn duidelijk wel ter nagedachtenis aan verkeersslachtoffers. Tijdens het doorlezen van wat achtergrondinformatie in de reisgidsen kwamen we vandaag het verhaal van Gaugo Gil tegen. Laat dat nou ook de naam zijn die op heel veel van die ‘gedenkplaatsen’ staat als je erop gaat letten. Gaucho Gil was een deserteur die onderdook in een moeras en van daaruit rijken beroofde en het geroofde gaf aan de armen. Een soort Argentijnse Robin Hood dus. Deze Robin Hood werd alleen gepakt en onthoofd. Op een of andere manier is Gaucho Gil vervolgens in verband gebracht met onverklaarbare genezingen en worden hem allerlei wonderen toegedicht. Bij de gedenkplaatsen die overal zijn ingericht worden giften voor Gaucho Gil achtergelaten en vervolgens hoopt men dat wensen uitkomen. Deze plaatsen kom je overal tegen en de vormen verschillen van plaats tot plaats. De ene keer is het niet meer dan een veredelde brievenbus, de andere keer is het een soort kapel waar je gewoon rechtop in kunt staan. Altijd zijn de plaatsen echter rood gekleurd en wapperen er rode vlaggen en doeken.
   

Tegen vijf uur kwamen we hier bij Monte Hermoso aan. Bij de ingang van het dorp werden onze gegevens weer eens door de politie genoteerd en we werden erop gewezen dat kamperen alleen was toegestaan op campings. Na brood gekocht te hebben voor het ontbijt, zijn we dan ook op zoek gegaan naar een camping. Toen we zeven weken geleden in dit dorp waren, was de aanbevolen camping gesloten. We wilden het echter nog een keer proberen. We zijn echter niet tot aan de camping gekomen. Bij het oprijden van een duin reden we ons namelijk weer eens vast in het zand. Vlak voor de weg die over de duin loopt, moesten we van het gas af omdat je niet zomaar de weg op kunt rijden als je niet weet of er verkeer aankomt. Toen bleek dat we door konden, was het al te laat. De snelheid was eruit en bij het gas geven groeven de achterwielen zich zo het zand in. En dat op één meter van de harde weg. Graven, duwen, 4x4, schelden het had allemaal geen effect. Ook de hulp van enkele Argentijnen mocht niet baten. Gelukkig kwam er toevallig een strandbuggy voorbij rijden. Deze wilde wel even helpen. Snel hebben we de sleepkabel tevoorschijn gehaald en al snel stonden we weer met vier wielen op de hardere ondergrond. Omdat we geen zin hadden om ons opnieuw vast te rijden in het losse zand dat we nog in het vooruitzicht hadden, zijn we een andere weg teruggereden en zijn we naar de camping gegaan waar we de vorige keer ook stonden. We vonden het toen achteraf gezien een dure camping en dat bleek ook wel. Waar we de vorige keer buiten het seizoen vijfenveertig pesos voor één nacht betaalden, betalen we er nu in het hoogseizoen veertig.

Maandag 22 december 2008                                   Monte Hermoso, 22.00 uur

Vandaag was dan eindelijk onze langverdiende rustdag. Daar hebben we dan ook zo goed mogelijk gebruik van gemaakt. Het was de hele dag stralend weer en dat hebben we ‘s morgens meteen gemerkt. Uitslapen was er namelijk niet bij. De brandende zon verdreef ons al vroeg uit de camper. Dat hadden we nog niet meegemaakt deze vakantie. Buiten was het in de schaduw echter prima uit te houden. Na het ontbijt zijn we een paar uurtjes naar het strand geweest. Dat is ongeveer tweehonderd meter van de camping dus we hoefden ons er niet echt voor in te spannen. In de zon was het bloedheet maar gelukkig hadden we de Atlantische oceaan om af en toe in af te koelen. Ondanks onze factor twintig hebben we het toch niet heel lang volgehouden op de het strand. Toen we toch wat rood begonnen te worden, zijn we terug gegaan naar de camping. Daar hebben we een bord soep gegeten om de zoutvoorraad weer wat aan te vullen. De rest van de middag hebben we in en om de camper doorgebracht met slapen, lezen, puzzelen, film kijken en drinken. Het was een heerlijk rustig dagje. Morgen nog een lange reisdag en dan gaan we nog twee dagen nietsdoen.

Dinsdag 23 december 2008                                     Chascomús, 20.45 uur

Voor ons doen waren we vanmorgen al vroeg op pad. Om negen uur reden we weg bij onze Duitse vrienden in Monte Hermoso. Althans, we dachten toen nog dat negen uur was. We zijn er echter intussen achter gekomen dat de provincie Buenos Aires blijkbaar een andere tijdzone heeft dan de overige provincies waar we tot nu toe geweest zijn. Op alle bonnetjes die we vandaag kregen staat namelijk een tijd die een uur afwijkt ‘ onze’ tijd. We hebben nu de klok dan ook maar een uur vooruit gezet, zodat we weer in de pas lopen met de rest van de mensen om ons heen.

Het was vandaag één van de langste reisdagen van deze vakantie. We zijn ruim zeshonderdvijftig kilometer naar het noordoosten gereden en zijn nu op een steenworp afstand van Buenos Aires. Dan moet je die steen wel honderdtwintig kilometer kunnen gooien. Dat betekent dat we vrijdag nog maar ongeveer twee uur hoeven te rijden en dat we ons dan dus niet hoeven te haasten. De route vandaag ging dwars door de landbouwgebieden van Argentinië. We hebben dus veel grazende biefstukken gezien. Daarnaast ook veel enorme graanvelden en velden met zonnebloemen en andere gewassen. Het landschap wijkt wel behoorlijk af van dat wat we zeven weken geleden gezien hebben. Toen was het overal groen en waren er overal plassen water met vogels. Het groen heeft nu plaats gemaakt voor dor en geel, van de waterplassen is alleen een droge bedding over en van de vogels ontbreekt ieder spoor. Het is ook duidelijk de tijd van de graanoogst. Overal zie je grote landbouwmachines aan het werk. Dat betekent dus ook dat die dingen over de weg van de ene plaats naar de andere plaats moeten worden gereden. Op de smalle provinciale wegen die we vandaag vooral hebben gereden, levert dat dan nog wel eens lastig situaties op. We zijn echter zonder brokken hier aangekomen. Onderweg hebben we in Tandil bij een groot winkelcentrum boodschappen gedaan voor de komende drie dagen en verder hebben we nog twee keer moeten tanken. Bij het tweede tankstation hebben we nog even de mail kunnen checken. Ook weten we nu wat voor weer ons de komende dagen nog te wachten staat. Warm wordt het in ieder geval en waarschijnlijk kunnen we ook nog wel wat onderhoud plegen aan ons bruine kleurtje. Ze moeten thuis natuurlijk wel kunnen zien dat we goed weer gehad hebben. Bij het tankstation heeft Petra er verder blijk gegeven dat ze nog niet naar huis wil. Ze sloot zich namelijk op in het toilethokje en kon er vervolgens niet meer uit. Uiteindelijk waren we om half acht hier op de camping. Chascomús ligt aan een groot meer en rond het meer liggen heel veel campings. Na er een aantal in het voorbijgaan bekeken te hebben, hebben we er één uitgezocht waar we komende twee dagen nog lekker niets willen doen. We hadden verwacht dat het hier al druk zou zijn met Argentijnen die de feestdagen op de camping doorbrengen. Op dit moment zijn we echter nog de enige kampeerders hier op de camping. Alleen in een aantal vaste caravans zitten een paar mensen. Misschien dat het morgen nog wat drukker wordt.

Woensdag 24 december 2008                                             Chascomús, 21.30 uur

Er zijn vandaag nog wel wat meer gasten gekomen hier maar om nou te zeggen dat het druk is, is ook een beetje overdreven. Het zijn vooral vaste gasten die hier de kerstdagen door komen brengen. Daarnaast nog een paar losse kampeerders en dan heb je het wel gehad.

Vandaag zijn we na het ontbijt even naar Chascomús gereden om wat boodschappen te doen. We hadden nog wat brood en tomaten nodig en voor de terugreis wilden we toch ook nog wat extra pesos hebben. Een grote supermarkt konden we helaas niet vinden dus hebben we de auto maar ergens geparkeerd en zijn we van daaruit de stad ingewandeld. Nadat we onze boodschappen in kleine winkeltjes bij elkaar hadden gescharreld, kwamen we vlak bij de auto natuurlijk een supermarkt tegen. Eenmaal voorzien van alle benodigdheden voor de laatste twee dagen, zijn we terug gegaan naar de camping. Daar hebben we de middag doorgebracht met het wassen van de auto, het zitten in de schaduw en het afkoelen in het zwembad.

Tussendoor hebben we nog gegeten en gedronken maar verder hebben we weer lekker genoten van het warme weer. Het was in de zon bloedheet maar in de schaduw goed uit te houden. Zeker als er af een toe een fris windje waaide was het zeer aangenaam. Vanavond hebben we lekker de barbecue aangemaakt. Een paar malse biefstukjes gaan er altijd wel in. Voor de afwisseling hebben we zelfs eens buiten kunnen eten. Het waaide niet te hard, het was niet te koud en er zaten (bijna) geen muggen. Er waren wel veel vliegen maar een minpuntje houd je altijd. Ook vonden de Rataplans van deze camping ons weer erg interessant. We waren dan ook ongeveer de eerste die het vuur aanmaakten. Nadat onze rooksignalen het luchtruim hadden gekozen, volgden er echter meer. Op kerstavond wordt hier dus nu volop geroosterd vlees gegeten. Morgen is onze laatste vakantiedag voordat we vrijdag in Buenos Aires de camper moeten inleveren.

Donderdag 25 december 2008                                           Chascomús, 21.00 uur

Vannacht om twaalf uur werd het kerstfeest hier officieel ingeluid met vuurwerk. Niet dat het hier op de camping veel voorstelde maar rond het meer is aardig wat geknald. Niet dat we er iets van gezien hebben, want we waren te lui om er voor op te staan. Vanmorgen om acht uur werden we wakker gemaakt door een vreemd geluid. We wisten dit al snel terug te leiden tot de regendruppels die op onze camper vielen. Het heeft even flink geonweerd en er is ook wel wat water naar beneden gekomen. Toen we echter opstonden, was het al weer droog. Het was nog wel flink bewolkt maar de zon kwam er al af en toe doorheen en echt koud was het ook niet. In de loop van de morgen en het begin van de middag is het vervolgens helemaal opgeklaard. De rest van de dag is het dan ook weer zonnig en warm geweest. Ook vandaag hebben we dus niet veel gedaan. Na het eenvoudige kerstdiner hebben we wel alvast onze rugzakken ingepakt en hebben we alvast een groot deel van het interieur schoongemaakt. Zo hoeven we morgenvroeg niet veel meer te doen.

Vrijdag 26 december 2008                                                 Buenos Aires, 23.15 uur

Vanmorgen hebben we inderdaad alleen nog de koelkast en de vloer schoon hoeven te maken. Daarnaast hebben we de laatste handdoeken, Iberia-dekens, winterjassen, T-shirts en andere overbodige zaken in de vuilnisbak gegooid. Daarna hebben we nog lekker een uurtje in de zon gezeten en om kwart voor twaalf zijn we richting Buenos Aires gereden. Onderweg hebben we bij een tankstation de tank voor de laatste keer vol gemaakt. Daar hebben we ook nog maar een paar empanada’s gegeten omdat we niet wisten hoe laat we weer wat te eten zouden krijgen.

De laatste kilometers verliepen zeer voorspoedig. Het was niet echt druk op de weg. Het meeste verkeer ging juist de stad uit. De grote vakantie-uittocht is duidelijk begonnen. Veel auto’s met bootjes, quads en andere leuke speeltjes gingen richting de kust. Zonder problemen kwamen we ook gemakkelijk door het centrum en ondanks dat we op het einde een afslag misten, waren we toch al om kwart over twee bij het depot van Ruta Sur. Daar werd de poort meteen voor ons open gemaakt. Blijkbaar hadden ze op de GPS al gezien dat we eraan kwamen.

De eerste vraag die we kregen: ‘ Did you hit a tree?’. Dit naar aanleiding van de grote krassen op de bovenkant van de camper. Toen we bevestigend antwoordden, kregen we te horen: ‘It happens all the time’. Het was blijkbaar niet zo erg. De auto werd meteen van boven tot onder nagekeken en toen de balans werd opgemaakt, viel het allemaal wel mee. Hoewel volgens het huurcontract tijdverlies door servicebeurten niet gecompenseerd wordt, werden de krassen op de camper en de deuken in de motorkap weggestreept tegen de uitgelopen servicebeurt in Ushuaia. Daar komen ze dan gemakkelijk mee weg want een blik grijze verf is hier vast niet zo duur. Wij hadden echter nergens op gerekend dus was het een meevaller dat we, ondanks de schade, onze hele borg terugkregen. Ook kregen we de kosten van de servicebeurt netjes terug. Helaas kregen we het geld terug in pesos. Dat betekent dat we nu in twee dagen nog zo’n duizend pesos (250 euro) uit moeten geven. We kunnen het ook altijd nog omwisselen op het vliegveld. Ze waren wel blij met onze BTW-bonnetjes van het tanken. We mochten zelfs 5% van het BTW-bedrag hebben. Dit enorme bedrag van dertien pesos (drie euro) hebben we maar ingeruild tegen de wegenatlas. Die wilde Petra graag als souvenir mee naar huis nemen.

Na een half uurtje waren alle zaken afgehandeld. Langs de grote weg werd een taxi voor ons geregeld en die bracht ons in een kwartiertje naar het centrum. Dat was een stuk sneller dan op de heenweg. Toen gingen we helemaal binnendoor en nu koos de chauffeur gewoon de grote weg. Behalve dat het sneller was, was het ook nog eens goedkoper. We werden voor de deur van ons bed and breakfast afgezet. Daar werden we al verwacht dus meteen na binnenkomst konden we al in onze kamer. Daar hebben we eerst eens uitgebreid rommel gemaakt en daarna hebben we de laptop eens opgestart om even naar huis te bellen. Toen ook daar weer iedereen op de hoogte was van onze veilige terugkeer in Buenos Aires, zijn we eens rustig de stad in gegaan. We hebben een nieuw stukje van de Avenida Corrientes bekeken. Dat is de straat waar ons B&B aan ligt. Daarna hebben we nog een aantal andere straten gezien en na een ijsje gegeten te hebben, zijn we terug gegaan om even te douchen. Om kwart voor negen zijn we tenslotte op pad gegaan om een hapje te eten. We waren eigenlijk op zoek naar een gezellige uitziende pizzeria waar al mensen zaten te eten. Dit bleek toch nog een moeilijke opgave. Steeds bleek één van de drie criteria niet aanwezig te zijn. Na drie kwartier wandelen vonden we toch wat we zochten. En dat op vijf minuten lopen van onze slaapplaats. Daar hebben we buiten op het terras gezeten en lekker een aantal stukken pizza naar binnen gewerkt. We kregen het natuurlijk niet op maar daar kijken we al niet meer van op. Blijkbaar beginnen we ons toch langzaam aan te passen aan kleinere porties. Misschien moeten we thuis ook maar kleinere borden kopen...............