American Explorer 1993

Voor het eerst zonder ouders op vakantie. Niet gewoon met de bus naar Salou of enige andere Spaanse of Italiaanse badplaats maar met het vliegtuig naar het verre Amerika.

Tijdens de terugreis van de zomervakantie van een jaar eerder was de vraag gekomen of ik het volgende jaar ook weer mee zou gaan. Toen het antwoord ontkennend was, volgde natuurlijk de vraag waar ik dan wel naar toe wilde. In een opwelling werden de VS genoemd. Hoewel niemand verwachtte (ikzelf nog het minst) dat de reis inderdaad die richting op zou gaan, werd er op een gegeven moment toch geboekt.

Via NBBS-reizen vond ik een Amerikaanse organisatie (AmeriCan Adventures) die internationale groepsreizen organiseerde door de VS en Canada. Ik zocht een leuke reis uit en na een gedegen voorbereiding ging ik op pad.

Donderdag  15 juli 1993

Om vijf uur vertrokken we naar Schiphol. Aangezien er op die tijd nog niets te doen is op de weg, waren we rond zeven uur op het vliegveld. Daar werd meteen de juiste balie gevonden en om van de zware tas af te zijn, werd er meteen ingecheckt. Daarna werd er nog even wat gedronken en gegeten en om half negen nam ik afscheid van de wegbrengers (pap, mam en Rick). In de vertrekhal kocht ik nog wat fotorolletjes en puzzelboekjes en  rond half elf vertrok het vliegtuig richting Londen. Aangezien we al te laat in Amsterdam vertrokken, was het halen van de verbindende vlucht naar New York natuurlijk niet meer mogelijk. Toen ook nog eens bleek dat we met de bus naar de terminal gebracht moesten worden, was het voor de ervaren reizigers duidelijk. Voor Tim, die nog nooit op een vliegveld geweest was, was dat nog niet zo duidelijk. Via allerlei binnendoorroutes heb ik toch nog geprobeerd op tijd te komen; wist ik veel….? Toen bleek dat het vliegtuig echt weg was, heeft iemand mij binnendoor naar de transferbalie gebracht en daar werd ik ingeboekt op de volgende vlucht van British Airways naar New York………………2 ½ uur later!

Daarna ging het nog niet erg vlekkeloos.  Uiteindelijk vertrokken we ruim een uur later dan gepland uit Londen. Voor mij geen probleem want ik had geen haast. Ik had in New York nog twee dagen voordat de groepsreis begon dus ik had alle tijd.

De vlucht naar New York verliep prima; voldoende eten en drinken, een redelijke film en geen vervelende mensen. Op JFK international airport kwam ik zonder problemen door het hokje van de immigratie en toen ik bij de bagagecarrousel kwam, lag mijn rugzak daar al rondjes te draaien. Buiten moest ik de grootste moeite doen om de taxi- en limousinechauffeurs van me af te houden. Ik had gekozen voor de goedkope manier van reizen en ging dus met de bus. Daarmee werd ik in een klein uurtje naar het centrum van Manhatten gebracht. Daar werd ik voor Central Station eruit gegooid. Dat wil zeggen: mijn bagage werd eruit gegooid en toen besloot ik zelf ook maar uit te stappen…. J 

Daarna was het nog maar een klein stukje wandelen naar het hotel aan Madison Avenue. Daar kreeg ik een kamer toegewezen (ook weer nieuw want ik was nog nooit in een hotel geweest) en om een uur of acht was ik dan eindelijk op de plaats van bestemming. Daar heb ik eerst even een lekkere douche genomen, mijn dagboek bijgewerkt en een beetje TV gekeken. Toen om tien uur mijn Duitse kamergenoot Jürgen arriveerde, lag ik net te slapen.

Vrijdag  16 juli 1993

Na mijn geld en paspoort in een kluisje gedeponeerd te hebben, ben ik de stad in gegaan. Daar volgde eerst een ontbijt van donuts en chocolademelk en vervolgens ging ik op zoek naar de metro. Het dichtstbijzijnde station van het Grand Central Station. Dit was echter zo groot dat ik door de bomen het bos niet meer zag. Een normaal metrostation bleek toch iets overzichtelijker en na een berg ‘tokens’ te hebben gekocht ging ik op weg naar het World Trade Center. Daar moest ik eerst een tijdje in de rij staan om een kaartje te kopen maar daarna ging in een rap tempo omhoog. Op het observation deck had je vanaf een hoogte van ruim 400 meter een schitterend uitzicht. Je kon kilometers ver kijken. Helaas waaide het te hard om op het dak te mogen maar dat maakte voor het uitzicht niets uit.

Na dit letterlijke hoogtepunt van New York ben ik op zoek gegaan naar een supermarkt voor wat broodjes en daarna heb ik de veerboot naar Staten Island genomen. Vanaf de boot heb je een prachtig uitzicht op de skyline van de stad en je komt vlak langs Liberty Island waar het vrijheidsbeeld staat.

Toen ik weer terug was op Manhatten, ben ik met de metro naar het gebouw van de Verenigde Naties gegaan. Aan de drukte (en de wapperende vlaggen) te zien was er iets speciaals te doen dus toen ik een paar foto’s genomen had, ben ik weer snel vertokken; op weg naar het American Museum of Natural History. Onderweg heb ik nog even naar huis gebeld.

In het museum bleek dat de afdeling die ik graag wilde zien (de dinoskeletten) gesloten was.Voor vijf dollar extra mocht je wel de modellen van Jurasic Park bekijken. Niet dus!! Desondanks heb ik ruim 2 ½ uur rondgedwaald door de verschillende afdelingen van het museum.

Op de terugweg naar het hotel heb ik bij een deli wat te eten gehaald en dat heb ik op de hotelkamer opgegeten. Daarna ben ik nog even met Jürgen op pad gegaan. We hebben nog even een bezoekje gebracht aan Times square en Broadway.

Zaterdag 17 juli 1993

Ook vandaag was het weer schitterend weer: ruim 32 graden en volop zon. Als je je dan niet insmeert en toch in de volle zon gaat lopen dan verbrand je dus !!!

In de morgen was het eerst tijd voor een cultuur. Een bezoek dus aan het Guggenheimmuseum en het Metropolitan Museum of Art. Aangezien de toegangsprijzen toch wat aan de hoge kant waren, heb ik me maar beperkt tot het fotograferen van de gebouwen.

Na een primitief ontbijt heb ik de metro genomen naar Canalstreet. Toen ik weer op straat kwam, was het meteen duidelijk waar ik was: Chinatown. Met behulp van de ANWB-gids heb ik het grootste deel van Chinatown doorkruist en daarna ben ik nog even langs gegaan in Little Italy.

Onderweg naar mijn volgende bestemming (Greenwich Village, een vroegere kunstenaarswijk) werd ik verleid tot het spelen van een dobbelspelletje. Gelukkig had ik op tijd door wat de bedoeling was dus ging ik met een winst van $3,- de deur weer uit.

Na deze onverwachte financiële meevaller heb ik wandelingetje gemaakt over Brooklyn Bridge en daarna heb ik een tijdje doorgebracht in Central Park.

In het park heb ik een uurtje mensen zitten kijken en daarna ben ik weer eens langzaam op weg gegaan naar het hotel. Onderweg ben ik via Broadway, Columbus Circle en het Hardrock café gewandeld.

Na een simpel avondeten dat bestond uit een enorme sandwich met veel kalkoen, sla en tomaat ging ik op weg naar het empire state building. Daar duurde het in etappes ongeveer anderhalf uur voordat ik op de 102^e verdieping stond en kon genieten van New York by night vanuit de lucht.

Toen ik om half elf weer beneden stond, was het tijd om nog even een foto van times square te maken. De route er naartoe was niet bepaald de veiligste maar ach, alles is goed gegaan.

Zondag 18 juli 1993

Na een paar uurtjes slapen verzamelden zich twee groepen van AmeriCan Adventures in de lobby van ons hotel. Na een korte introductie vertrok onze groep, bestaande uit vijf Nederlanders, drie Duitsers, twee Fransen, een Engelsman, een Australiër en een Japanse, voor een rondje sightseeing door New York. Via het VN-gebouw gingen we voor het ontbijt naar Times Square. Daarna werd het Empire State Building bezocht. Degenen die pas gisteren aangekomen waren, gingen naar boven, de rest bleef beneden. Toen iedereen om tien uur weer beneden was, vertrokken we naar Battery Park om even wat foto’s te maken van het Vrijheidsbeeld. Daar ging het mis. Twee Duitse jongens spraken maar zeer gebrekkig Engels en hadden niet begrepen dat we maar tien minuten de tijd kregen. Zij namen dus vrolijk de boot naar Liberty Island. Aangezien dit uitstapje nog wel even duurt, kreeg ook de rest tot ongeveer één uur de tijd om downtown Manhatten te verkennen.

Aangezien het bij het World Trade Center wel erg druk is, gaan we eens een kijkje nemen op Wallstreet. Daarna wordt er  bij de haven een hapje gegeten en kunnen er wat Traveler Cheques verzilverd worden.

Uiteindelijk kunnen we om kwart voor twee richting Washington vertrekken. Daar komen we na een voorspoedig rit om zeven uur aan. Meteen worden de tenten opgezet en daarna is er even tijd voor wat ontspanning.

Voor de verschillende taken worden een aantal groepen samengesteld. Ik mag de eerste week met Jay en Yan voor het eten zorgen. Daarna mogen we achtereenvolgens een week afwassen, een week de bus schoonhouden en tot slot een week niets doen. Onze eerste taak was dus: boodschappen doen en zorgen voor een warme maaltijd. Uiteindelijk hadden we om half elf een eetbare maaltijd op tafel staan. De afwasploeg kon vervolgens haar werk niet doen omdat we geen afwasmiddel hadden meegebracht maar dat mocht de pret niet drukken.

Maandag 19 juli 1993

Om half acht liep de wekker af en na een verfrissende douche en cornflakes als ontbijt gingen we op weg om Washington te verkennen. Onze eerste stop was bij het monument voor Iwo Jima. Dit monument is opgericht ter ere van alle gevallen militairen in de oorlogen waaraan de VS hebben meegedaan. Het monument is gemaakt naar een foto van de verovering van Iwo Jima op de Japanners in 1945. Het laat zien hoe enkele mariniers en een matroos de Amerikaanse vlag planten op het zojuist veroverde eiland.

Het monument ligt, net als het door Nederland geschonken klokkenspel, op de Nationale begraafplaats Arlington. Dit is de nationale begraafplaats waar alle militairen begraven (kunnen) worden. Hier ligt bijvoorbeeld ook John F. Kennedy.

Op de begraafplaats hebben we ook de wisseling van de wacht bijgewoond; een uiterst precieze en onverstaanbare ceremonie.

Na het bezoek aan Arlington National Cemetery zijn we naar het Lincoln Memorial gereden. Dit is een nagebouwde Griekse tempel met binnenin een groot beeld van Lincoln. Een trap met 36 treden leidt naar het monument. Dit aantal vertegenwoordigd het aantal staten uit de tijd van Lincoln.

Vlak bij het dit monument ligt het Vietnam Veterans Monument. Dit eerbetoon aan de gesneuvelde Amerikaanse militairen uit de Vietnamoorlog bestaat uit een V-vormige wand van zwart graniet met daarin de namen van alle 58.000 Amerikaanse slachtoffers.

Om half elf werden we losgelaten en mochten we zelfstandig Washington DC gaan verkennen. Eerst werd er een hapje gegeten en vervolgens gingen we op zoek naar het Witte huis. Dit was snel gevonden en na enige tijd wachten kwam er zelfs een auto de poort uit rijden. Volgens de ‘deskundigen’ zat de president erin maar we hebben hem niet herkend.

Na deze ‘spannende’ gebeurtenis hebben we wat op de Mall rondgekeken en hebben we lekker met onze voeten in de reflecting pool gezeten. Daarna zijn we langs het Washington Monument richting Lincoln Memorial gewandeld. Daar werden we weer opgepikt. Na een bezoek aan het enorme Union Station om een hapje te eten gingen we terug naar de camping. Iedereen was behoorlijk moe van al het slenteren en het ongewone klimaat: bloedheet en verschrikkelijk vochtig.

Dinsdag 20 juli 1993

Vandaag verrokken we na het ontbijt richting Williamsburg. Buiten was het niet om uit te houden maar in de bus was het, dankzij de airco, goed toeven.

Na aankomst op de camping werd er door eens select gezelschap koersgezet richting ‘Colonial Williamsburg’. Dit is een volledig  gerestaureerde 18^e eeuwse stad; een soort van openluchtmuseum. Vanuit dit stadje begon het verzet tegen het Engelse kolonialisme en enkele van de inwoners van Williamsburg hebben zich later president van de VS mogen noemen. In het stadje liepen allemaal in klederdracht gestoken figuranten rond en overal werd in de vorm van toneelstukjes de ‘geweldige’ geschiedenis nagespeeld. Leuk om te zien maar geen 20 dollar entreegeld waard.

Terug op de camping  werden de hamburgers en hotdogs op de BBQ gegrild en tot half elf hebben we vervolgens nog in de rivier rondgedobberd.

Woensdag 21 juli 1993

De eerste volledige reisdag van deze vakantie voerde ons negen uur lang over de highways van de VS. De enige attractie onderweg was een plaats met de creatieve naam ‘South of the border’.

Deze verzameling fastfoodrestaurants en souvenirshops in Mexicaanse sfeer werd aangedaan om de inwendige reiziger weer te versterken en daarna ging het weer verder richting Charleston. Daar werd ’s avond het zwembad vol enthousiasme door ons verwelkomd. Na het eten werd een sportcafé opgezocht voor een paar uurtjes sportief vermaak. Het kostte wat moeite om alle groepsleden van onder de 21 jaar binnen te krijgen maar uiteindelijk mochten ook zij, op de uitdrukkelijke voorwaarde dat er geen alcoholische dranken genuttigd zouden worden, naar binnen. Toen we om half twee terug waren op de camping, was het nog steeds zo warm dat een slaapzak volstrekt overbodig was.