Zaterdag 7 januari 2006

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan en die tijd van gaan was helaas vandaag gekomen. Om half negen zaten we in de bus naar het vliegveld. Daar werden we weer uitgebreid gecontroleerd en vervolgens mochten we proberen in te checken. Het grootste deel van de groep had de tickets al toen ineens geroepen werd dat er geen plaats meer was. Gelukkig bleek dit na enig heen en weer gepraat toch niet zo ernstig als dat het in eerste instantie leek. We mochten allemaal mee maar zaten wel allemaal verspreid door het vliegtuig.

Na wat taxfree shoppen hebben we de resterende Dinars omgeruild in Euro’s en toen konden we richting vliegtuig. In de callroom duurde het echter iets langer dan gepland. Het vliegtuig was te laat en had motorpech. Uiteindelijk zou het drie uur duren voordat we konden vertrekken. Tussendoor hebben we wel nog een lunch van kleffe, bevroren sandwiches gekregen en een pakje sap.

Toen we tenslotte met zo’n drie uur vertraging vertrokken, was het ergste leed geleden. De rest van de vlucht was redelijk standaard: eten, drinken, filmpje etc en om 17.55 uur landen we weer op Schiphol. Daar hadden wij vrij snel onze bagage. Uit de mails achteraf bleek echter dat anderen nog ruim een half uur op hun spullen hebben moeten wachten. Daar hebben wij niets meer van meegekregen omdat we na een ko

rt afscheid op zoek gegaan zijn naar de snelste manier om thuis te komen. Dit bleek toch niet via Rotterdam te zijn. Aangezien er geen treinen reden tussen Schiphol en Utrecht, werden we per touringcar vervoerd. Dit ging lekker snel en ook de aansluiting met de trein naar Eindhoven was prima. In Eindhoven stond de trein naar Venlo al klaar en om kwart over negen waren we al weer in Blerick. Daar stond onze taxi naar de Mahoniestraat al klaar. Zo kwam er weer een einde aan een prachtige reis. Ruim 800 foto’s, bijna drie uur film en vele onvergetelijke herinneringen zullen er voor zorgen dat we Syrië en Jordanië niet snel zullen vergeten.