23 augustus 2004       Caripe – Santa Fé

Na een goede nachtrust werd er ’s ochtends eerst een panaderia opgezocht voor een voedzaam ontbijt. Fatsoenlijk brood hebben we nergens gegeten dus ook hier zochten we maar weer onze toevlucht tot het gebak. Dit is wel zoet maar smaakt tenminste nog ergens naar.

Na het ontbijt gingen we naar Miraflores. Daar hebben we langs een rivier onze laatste wandeling door het tropisch regenwoud gemaakt. Het was een behoorlijk toeristische wandeling want het hele pad was geasfalteerd. Wel slingerde het pad zich van de ene kant van de rivier naar de andere dus moesten we vier keer door het water. Naar mate dat we verder kwamen, werd de stroming sterker en kostte het oversteken steeds meer moeite. Gelukkig hadden we wat plaatselijke hulpjes ingehuurd om ons veilig naar de overkant te loodsen. Op het eindpunt van de wandeling kwamen we bij een kloof waar we lekker wat konden poedelen. Na een half uurtje spelen zijn we vervolgens weer dezelfde weg terug gewandeld. Onderweg hebben we nog bij een oud vrouwtje een kopje koffie gedronken en bij terugkomst bij de busjes stond er weer een ‘traditionele’ lunch klaar (wéér KIP).
Het laatste stuk van de reisdag bestond uit een ritje naar de kust. Onderweg hadden we nog een verplichte stop in een klein dorpje. Daar waren we bijzonder interessant voor de lokale bevolking en iedereen kwam ons ‘Olla’ zeggen. Om de tijd door te komen hebben we het plaatselijke internetbedrijfje opgezocht. Wij hadden gelukkig de beste computer zodat we ‘snel’een mailtje konden versturen. Toen we na een kwartier typen ons mailtje wilden versturen kregen we allemaal foutmeldingen dus dachten we dat het niet gelukt was. Bij thuiskomst bleek het bericht echter toch te zijn aangekomen.

Uiteindelijk kwamen we aan op onze laatste pleisterplaats van deze vakantie: Santa Fé. Lia had ons al vooraf gewaarschuwd dat het niet veel voorstelde en ze had gelijk. Het was een dorp van niks en ook niet echt iets waar je ’s avonds nog even lekker een blokje gaat wandelen. Ook het hotel was niet veel soeps. Aan de douche hing een klein apparaatje dat het water verwarmde. Dit was verbonden met de waterleidingsbuis en werkte op elektriciteit. Als je de leiding aanraakte kreeg je een schok en als je je hand vlak onder de douchekop hield terwijl er water uit kwam, voelde je het tintelen. De ligging van de posada was overigens wel prima. Als je vijf passen het hotel uit liep, stond je in de Caribische zee. ’s Avonds in het restaurant van het hotel een heerlijke visschotel gegeten.