26/27 augustus 2004  Santa Fé – Blerick

We vertrokken om zeven uur uit Santa Fé voor de laatste 350 kilometer. We hadden hiervoor zo’n zeven uur de tijd dus dat moest geen probleem zijn. Helaas schijnt een Baobab-reis voor ons traditioneel te moeten eindigen met een race naar het vliegveld dus ging er natuurlijk weer wat mis. Al na een uur stonden we in de file en in Puerto la Cruz hebben we dan ook ruim anderhalf uur gedaan over 1 kilometer. Daarmee waren we onze voorsprong op ons schema al kwijt en konden ons dus niet veel meer permitteren. Tussendoor moest er natuurlijk nog wel af en toe gestopt worden voor een hapje en een drankje en natuurlijk voor toiletbezoek. Uiteindelijk kwamen we om half vier aan op het vliegveld in Caracas; een klein uurtje voordat het vliegtuig moest vertrekken. Gelukkig was er al naar het vliegveld gebeld en wisten ze dat we er aan kwamen. Ook de boardingpassen waren al uitgeprint. We mochten de lange rij voor de bagagecheck links laten liggen en konden zo voor aansluiten. Na het inchecken konden we afscheid nemen van Lia en toen konden we zelf door de metaaldetector. Aangezien deze vrij gevoelig stond afgesteld, ging hij ook af op bergschoenen en mocht iedereen op de sokken door de scanner. De schoenen gingen met de rest van de bagage apart door de X-ray. Toen we eindelijk voorbij de douane waren, kwamen we al snel in de rij bij de gate terecht. Daar werd handbagage nog eens met de hand doorzocht en toen we zelf allemaal nog een keer gecheckt waren, mochten we eindelijk instappen.

De rest van de vlucht was routine: eten, drinken, filmpje kijken en slapen. Om half zeven ging het licht aan en werd het ontbijt geserveerd. Daarna waren we snel in Frankfurt. Daar werden bij het verlaten van het vliegtuig de paspoorten gecontroleerd en vervolgens in de aankomsthal nog een keer. Ook werden we nog langs een snuffelhond geleid die moest controleren of we geen verborgen drugs bij ons hadden.

Toen we dit allemaal zonder problemen hadden doorstaan, mochten we een uurtje wachten en daarna volgde een korte vlucht naar Amsterdam. Daar kwam de bagage al vrij snel op de band aangezien we maar een klein, halfvol vliegtuig hadden.

Na afscheid genomen te hebben van onze reisgenoten, maakten we de rugzakken klaar voor de treinreis naar huis. Dit bleek iets te voorbarig. Buiten de aankomsthal bleek namelijk dat de NS Hanny gestuurd had om ons op te halen en zo konden we onverwacht toch nog lekker relaxed met de auto naar huis. In Breukelen werd even gestopt voor een kopje soep en een broodje kroket. Verder valt er over de terugreis eigelijk alleen nog te melden dat het vanwege de vele files en het slechte weer tot half vijf duurde voordat we thuis waren. Daar hebben we de was gesorteerd, de fotorolletjes in zakjes gedaan en daarna zijn we boodschappen gaan doen. Ter afsluiting van de dag hebben we een grote zak chinees gehaald die we met de familie Simons opgegeten hebben. Onder het eten zijn de vele verhalen verteld en toen we uiteindelijk om elf uur in onze eigen bedden lagen, hebben we heerlijk de klok rond geslapen.

Het was een schitterende reis met een leuk reisgezelschap door een prachtig en afwisselend land. De twijfels die we vooraf toch hadden, bleken volledig ongegrond. Een aanrader voor iedereen die van mooie natuur houdt. Het is wel handig als je wat Spaans spreekt want dat is de enige taal die in Venezuela bruikbaar is. Voor onze volgende reis naar Zuid-Amerika moet er dus wat gestudeerd worden…….!